Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz po rozpoznaniu w dniu 22 września 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J.Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 maja 2011 r., sygn. akt VII SA/Wa 1467/10 o odrzuceniu zażalenia J.Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2011 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi J.Z. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] 2010 r., znak [...] w przedmiocie odmowy wstrzymania czynności egzekucyjnych postanawia: oddalić zażalenie.
W dniu 10 listopada 2010 r., sygn. akt VII SA/Wa 1467/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok oddalający skargę J.Z. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] 2010 r. w przedmiocie odmowy wstrzymania czynności egzekucyjnych.
Pismem z dnia 22 stycznia 2011 r. skarżąca wniosła skargę kasacyjną, którą postanowieniem z dnia 1 kwietnia 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił jako niedopuszczalną, albowiem sporządzoną przez stronę osobiście.
Postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2011 r. referendarz sądowy tegoż Sądu przyznał skarżącej prawo pomocy w zakresie całkowitym.
Wniesione przez skarżącą zażalenie na postanowienie z dnia 1 kwietnia 2011 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej, Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 16 maja 2011 r. odrzucił jako niedopuszczalne, albowiem sporządzone przez stronę osobiście wbrew przymusowi adwokacko-radcowskiemu w tym zakresie (art. 194 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.), o czym skarżąca została pouczona. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd wskazał przepis art. 178 w zw. z art. 179 § 2 p.p.s.a.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła J.Z., żądając jego uchylenia i wskazując, że uchybienie terminu nie jest przez nią zawinione, lecz jest wynikiem złej organizacji urzędu pocztowego. Wskazała nadto, że odrzucenie zażalenia pozbawia ją prawa do sądu i tym samym "dochodzenia prawem uzasadnionych roszczeń".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.
Zgodnie z treścią art. 194 § 4 p.p.s.a. zażalenie, którego przedmiotem jest odrzucenie skargi kasacyjnej, powinno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Zaś zażalenie na postanowienie w przedmiocie odrzucenia skargi kasacyjnej sporządzone przez osobę, która nie jest adwokatem lub radcą prawnym, ani nie należy do kręgu osób wskazanych w treści art. 175 § 2 i 3 p.p.s.a., na podstawie art. 178 p.p.s.a. winno zostać przez wojewódzki sąd administracyjny odrzucone.
W przedmiotowej sprawie zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 1 kwietnia 2011 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej skarżąca sporządziła osobiście, mimo prawidłowego pouczenia jej przez Sąd I instancji o wymogu sporządzenia zażalenia na to postanowienie przez adwokata lub radcę prawnego. W tej sytuacji Sąd I instancji prawidłowo odrzucił wniesione zażalenie na to postanowienie jako niedopuszczalne, albowiem sporządzone przez skarżącą osobiście wbrew ustawowemu przymusowi adwokacko-radcowskiemu.
Odnosząc się zaś do argumentacji zażalenia zauważyć należy, że powodem odrzucenia wniesionego przez skarżącą środka zaskarżenia na postanowienie z dnia 1 kwietnia 2011 r. był fakt sporządzenia go przez stronę osobiście, wbrew nakazowi ustawodawcy zawartemu w art. 194 § 4 p.p.s.a., a nie uchybienie terminu do jego wniesienia. Zatem argument wskazujący na brak winy skarżącej w uchybieniu terminu jako niezasadny nie może skutkować uchyleniem zaskarżonego postanowienia. Nadto, wbrew twierdzeniom skarżącej nie można również uznać, że odrzucenie zażalenia z powodu sporządzenia go w sposób niezgodny z ustawowymi wymogami pozbawia skarżącą prawa do sądu i obrony swoich praw.
Dlatego też, na podstawie art. 184 p.p.s.a. w zw. z art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a. należało orzec jak w sentencji.