Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 1 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w Warszawie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 598/13 oddalającego wniosek Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w Warszawie o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w Warszawie na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] grudnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę postanawia: oddalić zażalenie.
Skarżąca w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosła o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Wojewody utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta m. st. Warszawy zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę dla inwestycji polegającej na budowie budynku wielofunkcyjnego mieszkalno-biurowego z garażem podziemnym oraz na rozbiórce pawilonu handlowo-usługowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, wskazując, że nie został on należycie uzasadniony. Tym samym wnioskujący, na którym spoczywa ciężar wykazania zaistnienia przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji uniemożliwił sądowi ocenę, czy zastosowanie ochrony tymczasowej byłoby w tej sprawie możliwe. Sąd wskazał również, że z natury decyzji udzielającej pozwolenia na budowę wynika, że w przypadku uchylenia tej decyzji koszty przywrócenia stanu poprzedniego obciążą inwestora.
Od tego postanowienia skarżąca wniosła zażalenie, zaskarżając je w całości i wnosząc o jego zmianę oraz wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy. W uzasadnieniu wskazała, że wykonanie zaskarżonej decyzji może prowadzi do zaistnienia nieodwracalnych skutków faktycznych i prawnych, a także naraża właścicieli lokali na poważną szkodę majątkowa wskutek uszkodzenia lub zawalenia się budynku. Decyzja została bowiem wydana bez konsultacji z konserwatorem zabytków, co czynią ją wadliwą. Skutkiem tego jest brak wskazań co do ochrony zabytku, którym administruje skarżąca. Wskazała ponadto, że ze skargi wprost wynika konieczność wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Przede wszystkim wskazać należy, że zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać w całości lub w części wykonanie zaskarżonego aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeśli w wyniku ich wykonania zachodzi, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest instytucją wyjątkową i jako taka powinna być ona stosowana ściśle, stosownie do spełnienia określonych przesłanek. Wykazanie zaistnienia przynajmniej jednej ze wskazanych w tym przepisie przesłanek spoczywa na wnioskodawcy. Oznacza to występującą po jego stronie konieczność wskazania konkretnych okoliczności wskazujących na to, że wykonanie decyzji spowoduje w stosunku do strony niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków i przytoczenia okoliczności uzasadniających to żądanie. Obowiązkiem sądu nie jest natomiast domyślanie się intencji strony, ani orzekanie o wstrzymaniu wykonania decyzji na podstawie całokształtu akt sprawy. To w interesie wnioskującego leży odpowiednie uzasadnienie składanego wniosku. Tymczasem skarżąca nie podała, na czym dokładnie miałaby polegać szkoda. Nie przedłożyła również żadnych dokumentów mogących zobrazować jej wystąpienie oraz rozmiar. Ponadto, pierwotnie wskazuje ona na możliwość wystąpienia szkody, w zażaleniu natomiast powołuje się również na możliwość wystąpienia nieodwracalnych skutków. Wniosek skarżącej jest więc w tym podstawowym zakresie niespójny. Ogólnikowe twierdzenia, właściwie pozbawione uzasadnienia, nie mogą stanowić podstawy do orzeczenia przez sąd o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu. Strona nie wykazała natomiast, że zostały spełnione przesłanki z art. 61 § 3 p.p.s.a., gdyż w zasadzie nie uzasadniła swojego wniosku. Brak uzasadnienia wniosku o wstrzymanie uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. m.in. postanowienia NSA: z dnia 30 kwietnia 2004 r. sygn. akt OZ 30/04, z dnia 1 czerwca 2004 r., sygn. akt OZ 105/04).
Wskazać również należy, że co do zasady wstrzymanie wykonania decyzji udzielającej pozwolenia na budowę może powodować większą szkodę po stronie inwestora dysponującego taką decyzją, związaną z niemożnością realizacji projektu budowlanego, a po ewentualnym uchyleniu tej decyzji - związaną z koniecznością przywrócenia stanu poprzedniego.
Dodatkowo wskazać należy stronie skarżącej, że na etapie rozpoznania wniosku o wstrzymanie wykonania aktu sąd nie bada zasadności samej skargi. Jest to bowiem postępowanie wpadkowe toczące się w ramach postępowania głównego mającego inny cel - kontrolę decyzji administracyjnej. Podnoszone zaś zarzuty dotyczą raczej kwestionowania legalności samej decyzji, nie odnoszą się natomiast do przesłanek zastosowania instytucji, o którą wnioskuje.
Wobec powyższego, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. w zw. z art. 197 § 1 i 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.