Dnia 12 października 2005 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Sędzia NSA Zygmunt Zgierski po rozpoznaniu w dniu 12 października 2005 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia D. i H. M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 czerwca 2005 roku, sygn. akt VII SA/Wa 1575/04 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym dotyczącym zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi D. i H. M. na decyzję Burmistrza Gminy Warszawa Centrum z dnia 25 października 2002 roku, Nr [...] w przedmiocie pozwolenia na użytkowanie p o s t a n a w i a: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 7 czerwca 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił D. i H. M. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym dotyczącym zwolnienia od kosztów sądowych, w sprawie ze skargi na decyzję Burmistrza Gminy Warszawa Centrum z dnia 25 października 2002 r. w przedmiocie pozwolenia na użytkowanie.
Jak wskazał Sąd w uzasadnieniu rozstrzygnięcia, stosownie do treści art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi. Ta zaś oznacza sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżących.
Skarżący wnieśli o zwolnienie ich od kosztów sądowych w sprawie ze skargi na decyzję organu I instancji. Stosownie zaś do art. 52 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu przed organem właściwym w sprawie. Wobec niezłożenia przez skarżących, mimo pouczenia zwartego w decyzji Burmistrza Gminy Warszawa Centrum, odwołania do Wojewody Mazowieckiego, a tym samym niewyczerpania toku instancji, skargę D. i H. M. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, postanowieniem z dnia 24 listopada 2004 r., odrzucił jako niedopuszczalną.
W dniu 4 lipca 2005 r. D. i H. M. wnieśli zażalenie na ww. postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
W uzasadnieniu zażalenia skarżący podnieśli przede wszystkim argumenty odnoszące się do legalności decyzji Burmistrza Gminy Warszawa Centrum. Dodali również, iż żyją w ubóstwie, a zmuszeni są pokrywać różnorakie wydatki i opłaty. Skarżący poinformowali również, iż są ludźmi schorowanymi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem nie wykazano w nim, iż zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem prawa.
Stosownie do treści art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Oznacza to, że nawet jeśli zachodzą ku temu przesłanki związane z trudną sytuacją materialną strony, niedopuszczalne jest przyznanie prawa pomocy, gdy skarga z oczywistych względów nie zasługuje na uwzględnienie.
W przedmiotowej sprawie zasadnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przyjął, iż zachodzą przesłanki określone w art. 247 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Bezzasadność skargi, w ocenie Naczelnego Sadu Administracyjnego, będzie zachodziła przede wszystkim w sytuacjach, gdy skarga kwalifikuje się do odrzucenia. Skarga D. i H. M. została odrzucona postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 24 listopada 2004 r., z uwagi na niewyczerpanie toku instancji w postępowaniu administracyjnym. To zaś powoduje, stosownie do art. 52 § 1, iż nie można wnieść skutecznie skargi do sądu administracyjnego.
Argumenty podniesione w zażaleniu nie mogą zmienić oceny Naczelnego Sądu Administracyjnego co do zasadności zaskarżonego rozstrzygnięcia. Sąd ten ocenia bowiem orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego pod kątem zaistnienia bądź nie okoliczności, o których mowa w art. 184 i 185 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W niniejszej sprawie nie można Wojewódzkiemu Sadowi Administracyjnemu w Warszawie zarzucić błędu, bowiem w przypadku oczywistej bezzasadności skargi, a sytuacja taka ma miejsce, prawo pomocy nie przysługuje.
Wobec powyższego, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzeczono jak w postanowieniu.