Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Alicja Plucińska - Filipowicz po rozpoznaniu w dniu 22 września 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. D. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 maja 2006 r. sygn. akt VII SA/Wa 547/06 w zakresie oddalenia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi M. D. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 14 lutego 2006 r. w przedmiocie odmowy wstrzymania postępowania egzekucyjnego postanawia: oddalić zażalenie
W dniu 24 marca 2006 r. M. D. wniósł skargę na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 14 lutego 2006 r. w przedmiocie odmowy wstrzymania postępowania egzekucyjnego celem wyegzekwowania rozbiórki. W dniu 27 marca 2006 r. skarżący złożył wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia, domagając się także wstrzymania wykonania postanowień Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Staszowie z dnia 15 lipca 2003 r. oraz 27 lipca 2005 r. w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia oraz decyzji Świętokrzyskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 13 lutego 2003 r. w przedmiocie nakazania rozbiórki samowolnie wybudowanego budynku gospodarczego
Postanowieniem z dnia 11 maja 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił powyższy wniosek, powołując jako podstawę prawną rozstrzygnięcia art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "ppsa", zgodnie z którym sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu w całości lub części aktu lub czynności, jeśli w wyniku ich wykonania zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Sąd stwierdził, iż zaskarżone postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego odmawiające wstrzymania postępowania egzekucyjnego celem wyegzekwowania rozbiórki budynku nie podlega ochronie tymczasowej w rozumieniu powyższego przepisu, ponieważ jest aktem, który nie nadaje się do wykonania. Odnosząc się zaś do wniosku skarżącego Sąd uznał, iż zgodnie z art. 61 § 3 ppsa dopuszczalne jest wstrzymanie aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych jedynie w granicach tej samej sprawy. Orzeczenie zaś nakładające grzywnę w celu przymuszenia oraz decyzja nakazująca rozbiórkę nie są aktami wydanymi w granicach tej samej sprawy i z tej przyczyny nie podlegają one wstrzymaniu w niniejszym postępowaniu.
Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł M. D. podnosząc, iż we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia przedstawił okoliczności odpowiadające przesłankom z art. 61 § 3 ppsa, natomiast Sąd I instancji orzekając w sprawie przyjął, bez dokładnej analizy zgromadzonego materiału dowodowego, iż brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącego.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż zażalenie nie jest oparte na usprawiedliwionych podstawach.
Przepis art. 61 § 3 ppsa daje Sądowi możliwość wstrzymania wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu bądź czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Oznacza to, że chodzi o taką szkodę, która nie będzie mogła być naprawiona przez późniejszy zwrot spełnionego i wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do pierwotnego stanu. Przesłanka w postaci niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody jest utożsamiana z zagrożeniem dla już istniejącej, aktualnej sytuacji ekonomicznej (gospodarczej) strony postępowania administracyjnego. Trudne do odwrócenia skutki powstają zwykle tam, gdzie po wykonaniu decyzji lub postanowienia jest niemożliwy powrót do pierwotnego stanu sprawy. W obu sytuacjach chodzi o wyjątkowe zagrożenie odpowiadające szczególnej kategorii ochrony tymczasowej strony postępowania. Tam natomiast, gdzie ich wzruszenie w postępowaniu sądowym przywraca stan zgodny z prawem bez powyższych zagrożeń, sięganie po środki ochrony tymczasowej nie jest uzasadnione. Wprowadzona w omawianym przepisie ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym stanowi wyjątek od zasady wynikającej z art. 61 § 1 ppsa, w myśl którego wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności.
Skoro sąd orzeka o wstrzymaniu aktu lub czynności na wniosek strony skarżącej, to jest ona obowiązana do wykazania, że wykonanie aktu lub czynności przed rozpoznaniem w tym przypadku skargi może spowodować dla niej skutki, o których mowa w art. 61 § 3 ppsa.
Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu I instancji, iż orzeczenie organu odmawiające wstrzymanie postępowania egzekucyjnego celem wyegzekwowania rozbiórki budynku nie nadaje się do wykonania. W utrwalonym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęto pogląd, iż tego typu rozstrzygnięcia nie podlegają ochronie tymczasowej na zasadzie art. 61 § 3 ppsa. Jak słusznie stwierdził Sąd I instancji pozostałe wnioski skarżącego nie dotyczą orzeczeń w granicach tej samej sprawy.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia zażalenia i z tej przyczyny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 ppsa.