Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz po rozpoznaniu w dniu 24 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Ł. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 września 2013 r., sygn. akt IV SA/Wa 1650/13 odmawiające wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Ł. B. na decyzję Wojewody M. z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 5 września 2013 r., sygn. akt IV SA/Wa 1650/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Ł. B. na decyzję Wojewody M. z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego.
Sąd wskazał, że we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji podniesiono, że adres, spod którego skarżący został wymeldowany jest nadal jego miejscem stałego pobytu, do którego zamierza powrócić. Skarżący podał, że w najbliższym czasie zamierza zmienić pracę, a brak zameldowania pod tym adresem mógłby narazić go na niekorzystne, nieodwracalne i związane z tym poważne utrudnienia życiowe oraz prawdopodobne straty wynikające z faktu związania skarżącego z miejscem pobytu stałego przy ul. [...] w W. Podniósł, że w lokalu tym mieszka stale od 1991 r. i z miejscem tym związane są do dziś jego wszystkie interesy życiowe. W ocenie skarżącego, zaskarżona decyzja spowoduje nieodwracalne skutki nie tylko wynikające z samego faktu braku zameldowania w miejscu stałego pobytu, ale również trudności związane z koniecznością ewentualnego ponownego zameldowania się w tym lokalu. Skarżący podał, że spodziewa się utrudnień wejścia do mieszkania przez co nie będzie możliwy jego dalszy pobyt w tym mieszkaniu, do którego przychodził i ma w nim swoje rzeczy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że w niniejszej sprawie skarżący nie skonkretyzował, w czym miałaby się wyrażać szkoda oraz jakie skutki wykonania decyzji miałyby charakter nieodwracalny.
W ocenie Sądu w sprawie nie zachodzą żadne okoliczności uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, bowiem wymeldowanie jako stwierdzające jedynie pewien stan faktyczny, nie może spowodować niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków w rozumieniu art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm., dalej "p.p.s.a."), a tylko taka podstawa mogłaby stanowić przesłankę wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu.
Sąd podkreślił, że celem decyzji o wymeldowaniu jest doprowadzenie do zgodności faktycznego miejsca pobytu osoby z miejscem rejestracji, ma więc ma ona charakter ewidencyjny i służy jedynie aktualizacji i doprowadzenia do zgodności pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem zameldowania. Decyzja ta nie powoduje powstania ani utraty jakichkolwiek praw, tym samym nie może spowodować negatywnych skutków powołanych we wniosku o wstrzymanie jej wykonania. Nie powoduje, że skarżący nie może przebywać w lokalu, z którego został wymeldowany. Potwierdza jedynie, że stałe miejsce pobytu osoby, niezależnie od przyczyn zmiany tego miejsca, jest inne niż dotychczas.
Zdaniem Sądu nietrafne są zatem argumenty skarżącego dotyczące trudnych do odwrócenia skutków czy niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody w związku z wykonaniem decyzji o wymeldowaniu. Sąd wskazał, że zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 z późn. zm.) zameldowanie jest wyłącznie aktem rejestracji danych o miejscu pobytu oznaczonej osoby. Decyzja o wymeldowaniu ma na celu doprowadzenie przez organ prowadzący ewidencje do zgodności danych ewidencyjnych ze stanem faktycznym. W uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2002 r., sygn. akt K 20/01 (Lex nr 54068, OTK-A 2002/3/34) podkreślono, że zameldowanie jest jedynie formą realizacji obowiązku meldunkowego przez zgłoszenie wymaganych danych właściwemu organowi. Powoduje to, że organ meldunkowy nie rejestruje uprawnień do lokalu osób występujących o zameldowanie, lecz gromadzi informacje w zakresie danych o miejscu pobytu, a więc bada również wymeldowanie (por. art. 15 ust. 1 cyt. ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych), które jest wyłącznie aktem rejestracji danych dotyczących pobytu określonej osoby, ustaniu jej pobytu w dotychczasowym miejscu (tj. jego opuszczeniu).