Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia del. WSA Jerzy Siegień po rozpoznaniu w dniu 18 października 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia D. W., M. W., M. W. i J. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 18 sierpnia 2010 r., sygn. akt II SA/Wr 237/09 o odrzuceniu zażalenia D. W., M. W., M. W. i J. W. z dnia 22 czerwca 2010 r. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 27 maja 2010 r., sygn. akt II SA/Wr 237/09 o odrzuceniu skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi D. W. i M. W. w przedmiocie wymierzenia grzywny Dolnośląskiemu Wojewódzkiemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego we Wrocławiu za niewykonanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 18 grudnia 2008 r., sygn. akt II SA/Wr 1350/03 postanawia: 1) odrzucić zażalenie M. W. i J. W. 2) oddalić zażalenie D. W. i M. W..
Postanowieniem z dnia 18 sierpnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił zażalenie skarżących z dnia 22 czerwca 2010 r. na postanowienia tego Sądu z dnia 27 maja 2010 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej od wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 12 stycznia 2010 r., sygn. akt II SA/Wr 237/09, gdyż przedmiotowe zażalenie zostało sporządzone samodzielnie przez skarżącą.
W uzasadnieniu powyższego postanowienia Sąd pierwszej instancji wskazał, że pismo z dnia 22 czerwca 2010 r., stanowiące zażalenie D. W. i jej mocodawcy M. W. na postanowienie z dnia 27 maja 2010 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej, zostało sporządzone osobiście przez skarżącą. Zatem zażalenie na ww. postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej nie spełniało warunku z art. 194 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", bowiem nie zostało sporządzone przez uprawniony podmiot, tj. adwokata lub radcę prawnego.
Pismem z dnia 10 września 2010 r. zażalenie na postanowienie z dnia 18 sierpnia 2010 r. wniosła - w imieniu własnym oraz jako pełnomocnik M., M. i J. W. - D. W., przedstawiając w nim obszernie okoliczności przedmiotowej sprawy i nie odnosząc się do oceny prawnej zwartej w zaskarżonym postanowieniu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenia nie mogą odnieść żądanego skutku, bowiem zaskarżone postanowienie nie narusza prawa.
Odnosząc się w pierwszej kolejności do zażalenia wniesionego w imieniu M. W. i J. W. należy wskazać, że w rozpoznawanej sprawie M. W. i J. W. nie zostali zwolnieni z obowiązku uiszczania kosztów sądowych, zwolnienie bowiem od tego obowiązku, ustanowione postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 czerwca 2009 r., dotyczy wyłącznie skarżących D. W. i M. W..
W związku z tym prawomocnym zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 14 października 2010 r. (zażalenie na to zarządzenie zostało oddalone postanowieniem NSA z dnia 14 lipca 2011 r., sygn. akt II OZ 591/11) M. W. i J. W. zostali wezwani do uiszczenia wpisu od przedmiotowego zażalenia na postanowienie z dnia 18 sierpnia 2010 r.
Jako że M. W. i J. W. nie opłacili należnego wpisu, zażalenie wniesione w ich imieniu podlegało odrzuceniu.
Rozstrzygając natomiast w przedmiocie zażalenia wniesionego przez skarżących D. W. i M. W. należało wziąć pod uwagę, że przepis art. 194 § 4 p.p.s.a. w sposób jednoznaczny określa, że zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej powinno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego, wskazując jednocześnie, iż odpowiednie zastosowane znajduje przepis art. 175 § 2 p.p.s.a., w których określony został katalog podmiotów zwolnionych od obowiązku zachowania przymusu adwokacko-radcowskiego. Tymczasem D. W., pomimo pouczenia udzielonego przez Sąd pierwszej instancji, sporządziła osobiście zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 maja 2010 r., którym została odrzucona skarga kasacyjna.
A zatem zasadne było stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wyrażone w zaskarżonym postanowieniu z dnia 18 sierpnia 2010 r., który uznał, że zażalenie sporządzone osobiście przez skarżącą było niedopuszczalne i podlegało odrzuceniu.
Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, przy czym podstawę prawną pkt. 1 postanowienia stanowił przepis art. 220 § 3 p.p.s.a., zaś podstawę prawną pkt. 2 przepisy art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a.