Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia del. WSA Jerzy Siegień po rozpoznaniu w dniu 18 października 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia D. W., M. W., M. W. i J. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 18 sierpnia 2010 r., sygn. akt II SA/Wr 237/09 o odrzuceniu zażalenia D. W., M. W., M. W. i J. W. z dnia 26 czerwca 2010 r. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 27 maja 2010 r., sygn. akt II SA/Wr 237/09 o odrzuceniu skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi D. W. i M. W. w przedmiocie wymierzenia grzywny Dolnośląskiemu Wojewódzkiemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego we Wrocławiu za niewykonanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 18 grudnia 2008 r., sygn. akt II SA/Wr 1350/03 postanawia: 1) odrzucić zażalenie M. W. i J. W. 2) oddalić zażalenie D. W. i M. W..
Postanowieniem z dnia 18 sierpnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił zażalenie skarżących z dnia 26 czerwca 2010 r. na postanowienia tego Sądu z dnia 27 maja 2010 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej od wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 12 stycznia 2010 r., sygn. akt II SA/Wr 237/09.
W uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia Sąd wskazał, że pismem z dnia 26 czerwca 2010 r., nadanym w urzędzie pocztowym w dniu 28 czerwca 2010 r., skarżąca D. W., działając w imieniu własnym i jako pełnomocnik skarżących M. W. i J. W., a także skarżący M. W. zakwestionowali postanowienie z dnia 27 maja 2010 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej. Przedmiotowe pismo, w świetle wyjaśnień skarżącej zawartych w piśmie z dnia 20 lipca 2010 r., stanowiło zażalenie na ww. postanowienie z dnia 27 maja 2010 r., niezależne od innego zażalenia złożonego na to samo postanowienie w dniu 22 czerwca 2010 r.
Sąd podkreślił, że zażalenie z dnia 26 czerwca 2010 r. na postanowienie z dnia 27 maja 2010 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej zostało sporządzone osobiście przez skarżącą, pomimo skierowanego do niej przez Sąd pouczenia, że zażalenie na postanowienie tego rodzaju powinno być sporządzone przez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym. Zatem zażalenie na ww. postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej nie spełniało warunku z art. 194 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", bowiem nie zostało sporządzone przez uprawniony podmiot.
Sąd wskazał również, że zgodnie z art. 194 § 2 p.p.s.a., zażalenie na postanowienie wnosi się w terminie siedmiu dni od doręczenia postanowienia. Z kolei przepis art. 67 § 5 p.p.s.a. stanowi, że jeżeli ustanowiono pełnomocnika lub osobę upoważnioną do odbioru pism w postępowaniu sądowym, doręczenia należy dokonać tym osobom.
Z akt sprawy wynika, że odpisy orzeczenia z dnia 27 maja 2010 r. zostały doręczone: w dniu 4 czerwca 2010 r. pełnomocnikowi skarżących adw. J. N. natomiast w dniu 22 czerwca 2010 r. D. W., jako pełnomocnikowi skarżących M. W. i J. W..
W tej sytuacji, zdaniem Sądu pierwszej instancji, termin do wniesienia zażalenia przez D. W. i M. W. biegł od chwili doręczenia wyżej wymienionego postanowienia ich pełnomocnikowi, a więc od dnia 4 czerwca 2010 r. Złożenie zażalenia w dniu 28 czerwca 2010 r. nastąpiło zatem w odniesieniu do tych skarżących z uchybieniem terminu do jego wniesienia.
Pismem z dnia 10 września 2010 r. zażalenie na postanowienie z dnia 18 sierpnia 2010 r. wniosła - w imieniu własnym oraz jako pełnomocnik M., M. i J. W. - D. W., przedstawiając w nim obszernie okoliczności przedmiotowej sprawy i nie odnosząc się do oceny prawnej zwartej w zaskarżonym postanowieniu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenia nie mogą odnieść żądanego skutku, bowiem zaskarżone postanowienie nie narusza prawa.
Odnosząc się w pierwszej kolejności do zażalenia wniesionego w imieniu M. W. i J. W. należy wskazać, że w rozpoznawanej sprawie M. W. i J. W. nie zostali zwolnieni z obowiązku uiszczania kosztów sądowych, zwolnienie bowiem od tego obowiązku, ustanowione postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 czerwca 2009 r., dotyczy wyłącznie skarżących D. W. i M. W..