Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Paweł Miładowski, , , po rozpoznaniu w dniu 13 października 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. i J. J. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 sierpnia 2011 r., sygn. akt II SA/Wr 391/11 o oddaleniu wniosku J. i J.J. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi J. i J. J. na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] maja 2011 r., Nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 17 sierpnia 2011 r., sygn. akt II SA/Wr 391/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił wniosek J. i J. J. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi J. i J. J. na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] maja 2011 r., Nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia, podnosząc, że wniosek ten podlegał oddaleniu z uwagi na oczywistą bezzasadność tej skargi.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożyli J. i J. J., podnosząc szereg argumentów dotyczących ich sytuacji majątkowej oraz zdrowotnej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 243 § 1 pkt 1 zd. 1 p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Jednakże, zgodnie z art. 247 p.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. O oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi więc o sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego (por. J. P. Tarno Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz Warszawa 2004, str. 321, wyrok NSA z dnia 7 stycznia 2003 r. sygn. akt 745/02). Podkreślenia wymaga, iż prawo pomocy nie przysługuje przede wszystkim w razie oczywistej bezzasadności skargi z przyczyn procesowych, np. nie ulega wątpliwości, że upłynął termin do jej wniesienia, czy też strona nie wyczerpała toku instancji (postanowienie NSA z 28 stycznia 2009 r., sygn. akt I OZ 35/09).
W przedmiotowej sprawie skarżący wnieśli o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia.
Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 52 § 2 p.p.s.a., skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
Z analizy akt sprawy wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że skarżący złożyli skargę na decyzję organu pierwszej instancji, tj. Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...]. W zaskarżonej decyzji skarżący J.J. został prawidłowo pouczony o sposobie i terminie wniesienia zażalenia do [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we [...]. Z prawa tego nie skorzystała. Skarżący wnieśli natomiast skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na ww. decyzję organu I instancji.
W świetle powyższego, prawidłowo Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odmówił skarżącym przyznania prawa pomocy na podstawie art. 247 p.p.s.a.
Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a, zażalenie oddalił.