Dnia 13 lutego 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Paweł Miładowski, , , po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia P. N. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 października 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 1650/14 o oddaleniu wniosku o wstrzymanie zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi P. N. na postanowienie Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2014 r., znak [...] w przedmiocie odmowy wstrzymania postępowania egzekucyjnego postanawia: oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 22 października 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił wniosek P. N. o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2014 r., znak [...], w przedmiocie odmowy wstrzymania postępowania egzekucyjnego.
W uzasadnieniu Sąd I instancji, powołując się na treść art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", stwierdził, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające wstrzymanie wykonania ww. postanowienia. Nie uprawdopodobniono istnienia warunków do wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu. Sąd nie może domniemywać przesłanek wstrzymania.
Zażalenie na ww. postanowienie wniósł P. N., podnosząc, że dalsze prowadzenie postępowania egzekucyjnego doprowadzi do zastosowania maksymalnej grzywny w celu przymuszenia w wysokości 10000 zł, co nieuchronnie spowoduje znaczną szkodę. Ponadto wskazał, że aktualnie znajduje się w trudnej sytuacji finansowej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 61 § 3 p.p.s.a., sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu, jeżeli w wyniku jego wykonania zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Wyżej wymieniony przepis, choć przewiduje możliwość wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia na wniosek strony, to uzależnia skorzystanie z takiego środka prawnego w sytuacji, gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia stronie znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Możliwość udzielenia ochrony tymczasowej została zatem ograniczona od wystąpienia jednej z dwóch przesłanek zawartych w omawianym przepisie. Obowiązkiem strony jest wskazanie we wniosku okoliczności na poparcie spełnienia przynajmniej jednej z tychże przesłanek. Innymi słowy uprawnienie to wiąże się z obowiązkiem uzasadnienia wniosku przez poparcie go stosownymi twierdzeniami i dokumentami na okoliczność spełnienia ustawowych przesłanek wstrzymania wykonania postanowienia (por. postanowienie NSA z 26 listopada 2007 r., II FZ 338-339/07). Argumentacja wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu musi w sposób przekonywujący pokazać konkretne relacje między brakiem wstrzymania zaskarżonego postanowienia, a wystąpieniem zagrożeń z art. 61 § 3 p.p.s.a. (por. postanowienie NSA z 21 grudnia 2006 r., I FZ 525/06).
W niniejszej sprawie zgodzić się należy z Sądem I instancji, że skarżący nie wykazał, aby w okolicznościach tej konkretnej sprawy zachodziły przesłanki udzielenia ochrony tymczasowej. Należy zauważyć, że Sąd I instancji trafnie uznał, że wniosek skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zawiera w tym zakresie żadnej argumentacji. Ponadto wbrew twierdzeniom zawartym w zażaleniu potencjalna możliwość nałożenia grzywny w celu przymuszenia na obecnym etapie postępowania nie uzasadnia zastosowania instytucji ochrony tymczasowej. Wynika to bowiem z istoty zaskarżonego postanowienia, które jest rozstrzygnięciem o charakterze formalnoprawnym, bo nienakładającym na stronę postępowania żadnych praw i obowiązków. Oznacza jedynie, że może być w dalszym ciągu kontynuowane postępowanie egzekucyjne. I to w jego toku mogą pojawić się rozstrzygnięcia nakładające dodatkowe środki egzekucyjne, w tym grzywnę w celu przymuszenia. Rozważenie zaistnienia przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. będzie zatem możliwe dopiero po wydaniu w trakcie postępowania egzekucyjnego zaskarżalnych w tym przedmiocie rozstrzygnięć. Dlatego potencjalna możliwość nałożenia grzywny w celu przymuszenia w toku dalszego postępowania egzekucyjnego nie uzasadnia zastosowania instytucji wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu. Brak nałożenia grzywny w celu przymuszenia oznacza, że aktualnie nie istnieją i nie mogą zaistnieć negatywne skutki z nieistniejącą grzywną. Tym samym dla tej oceny nie ma wpływu fakt powołania się skarżącego na jego złą sytuację finansową.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie.