Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Renata Owczarzak po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku S.U. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi S.U. oraz G.U. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2011 r., nr [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
S. i G.U. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] czerwca 2011 r., nr [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości.
Pismem z dnia [...] listopada 2011r. skarżący S.U. złożył do Sądu wniosek o wstrzymanie ww. decyzji z uwagi na to, iż wykonanie decyzji może spowodować nieodwracalne szkody w postaci spadku wartości należącej do skarżących nieruchomości. Skarżący podniósł jednocześnie, iż odwrócenie skutków wykonania zaskarżonej decyzji wiązać się może z dużym nakładem środków finansowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:
Zasadą w postępowaniu sądowoadministracyjnym jest, że wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności, o czym stanowi 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Zgodnie jednak z art. 61 § 3 wskazanej ustawy Sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Udzielenie ochrony tymczasowej, związanej z wstrzymaniem zaskarżonego aktu administracyjnego ma charakter wyjątkowy i uzależnione jest od uprawdopodobnienia przez wnioskodawcę przesłanek przemawiających za udzieleniem ochrony tymczasowej.
W art. 61 § 3 p.p.s.a. chodzi o taką szkodę (majątkową, a także niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe (bądź istotnie utrudnione) przywrócenie pierwotnego stanu rzeczy. Ciężar uprawdopodobnienia wspomnianych przesłanek spoczywa przy tym na wnioskodawcy.
W ocenie Sądu wniosek skarżącej, złożony w przedmiotowej sprawie nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd bowiem, biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, uznał, iż nie zachodzą przesłanki do wstrzymania jej wykonania.
Przedmiotem postępowania prowadzonego w niniejszej sprawie jest ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości należącej do S. i G.U., położonej w obrębie W., [...], poprzez udzielenie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad oddział w [...] zezwolenia na wykonanie robót budowlanych polegających na przebudowie istniejącej napowietrznej linii elektroenergetycznej [...] relacji [...] W. [...], budowie dodatkowego słupa w ciągu linii z zejściem kabla do ziemi oraz budowie linii kablowej [...] i regulacji naciągu przewodów. Powyższa inwestycja realizowana jest w związku z budową autostrady [...]. Zwrócić uwagę należy, iż decyzji wydanej przez organ pierwszej instancji nadany został rygor natychmiastowej wykonalności.
Jak wynika z treści wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, skarżący wskazali w nim na utratę, w razie wykonania decyzji, funkcji budowlanej przez przedmiotową nieruchomość oraz znaczny spadek jej wartości. Zwrócić uwagę należy jednak, iż decyzja zakwestionowana w niniejszej sprawie utrzymała w mocy decyzję, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności z uwagi na jej ważny interes społeczny i gospodarczy. Podkreślenia wymaga, że wstrzymanie wykonania decyzji wydanej w procesie inwestycyjnym budowy drogi krajowej, stanowiłoby zaburzenie tego procesu, naruszając jednocześnie ważny interes społeczny. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu wydanym w dniu 17 maja 2011r. (sygn. akt II OZ 398/11), rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, sąd powinien analizować interesy wszystkich stron postępowania (LEX nr 795495).
Zwrócić ponadto uwagę należy, iż podstawę wydania zaskarżonej decyzji stanowi art. 124 ust. 1 oraz ust. 2-7 ustawy z dnia 21 sierpnia 2011r. o gospodarce nieruchomościami (t. jedn. Dz. U. z 2010r. Nr 102, poz. 651 ze zm.). Zgodnie z art. 124 ust. 4 ww. ustawy, na osobie lub jednostce organizacyjnej występującej o zezwolenie ciąży obowiązek przywrócenia nieruchomości do stanu poprzedniego, niezwłocznie po założeniu lub przeprowadzeniu ciągów, przewodów i urządzeń, o których mowa w ust. 1. Jeżeli przywrócenie nieruchomości do stanu poprzedniego jest niemożliwe albo powoduje nadmierne trudności lub koszty, stosuje się odpowiednio przepis art. 128 ust. 4, w którym mowa jest o odszkodowaniu. Wskazać trzeba, iż zobowiązanie inwestora do wymogów określonych w art. 124 ust. 4 u.g.n. zawarte zostało wprost w pkt 3 decyzji organu pierwszej instancji.
Podkreślić należy przy tym, iż na tym etapie postępowania Sąd nie dokonuje oceny zakwestionowanej w skardze decyzji, badając jedynie zasadność wniosku o udzielenie ochrony tymczasowej.
W tych warunkach, na podstawie art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji.