Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Owczarzak po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. P. na działalność spółki A. w W. Oddział w T. w przedmiocie administrowania budynkiem wspólnoty mieszkaniowej postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z dnia 12 stycznia 2010 r. zatytułowanym jako "pozew" R. P. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na działalność spółki A. w W. Oddział w T. w przedmiocie administrowania budynkiem Wspólnoty Mieszkaniowej, położonym przy ul. S. [...] w T., zarzucając niegospodarność i brak zgodności z prawem.
W odpowiedzi na powyższą skargę spółka A. w W. Oddział w T. wniósł o jej odrzucenie, wskazując, iż nie należy ona do właściwości sądu administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu z przyczyn procesowych bez badania jej zarzutów merytorycznych.
Sprawa, której dotyczy skarga nie mieści się bowiem we właściwości rzeczowej sądu administracyjnego określonej wart. 3 i 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.
1270 z późn. zm.).
Zgodnie z treścią art. 3 § 1 i 2 ww. ustawy sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, która obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4 pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4a.
W pojęciu sprawy sądowoadministracyjnej mieści się kontrola działalności administracji publicznej w zakresie wyznaczonym przytoczonym wyżej przepisem, a także inne kwestie rozpoznawane w postępowaniu prowadzonym na podstawie przepisów P.p.s.a., jak wymienione wart. 4 spory o właściwość lub kompetencję, oraz przekazane z mocy ustaw odrębnych. Oznacza to, że sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznawania spraw, które nie zostały wymienione w cytowanych przepisach.
Odnosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy zauważyć należy, iż skarżący nie wskazał decyzji, postanowienia lub innego aktu lub czynności, które organy administracji publicznej wydały, a które zgodnie z obowiązującymi przepisami mogłyby stanowić przedmiot skargi do sądu administracyjnego. Zawarte w piśmie skarżącego żądanie wydania orzeczenia co do legalności wykonywania czynności zarządu i administrowania nieruchomością budynkową Wspólnoty Mieszkaniowej, położoną przy ul. S. [...] w T., nie mieści się w zakresie kognicji sądu administracyjnego. Kwestie zarządu nieruchomością wspólnoty mieszkaniowej podlegają reżimowi prawnemu określonemu przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.). Na mocy zaś art. 2 § 1 K.p.c., do rozpoznawania spraw cywilnych powołane są sądy powszechne, o ile sprawy te nie należą do właściwości sądów szczególnych, oraz Sąd Najwyższy. Rozpatrywana sprawa nie została przekazana do właściwości sądów szczególnych, w tym właściwości administracyjnych.
W niniejszej sprawie stwierdzić więc należy, że zakwalifikowanie sprawy jako sporu między wspólnotą mieszkaniową, administratorem, a jej członkiem nie otwiera możliwości rozpoznania jej przez sąd administracyjny. Spory takie, w myśl art. 25 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, należą bowiem do właściwości sądów powszechnych.
Mając powyższe na uwadze, w oparciu o art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a., należało odrzucić skargę.