Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grażyna Malinowska-Wasik po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. P. na postanowienie Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w B. z dnia [...] maja 2010 r., nr [...] w przedmiocie zwrotu pisma postanawia odrzucić skargę.
Pismem z dnia 15 maja 2010 r. J. P. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na postanowienie Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego w B. z dnia [...] maja 2010 r., nr [...] w przedmiocie zwrotu pisma.
Zgodnie z treścią art. 52 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej powoływanej jako ppsa) skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Stosownie do brzmienia art. 52 § 2 wskazanej ustawy przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie. W sytuacji zaś gdy ustawa nie przewiduje środków zaskarżania w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a ppsa, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa.
Z przytoczonych przepisów wynika, iż w sytuacji gdy w sprawie przysługuje środek zaskarżenia, obligatoryjne jest wyczerpanie toku instancji, a dopiero następnie wniesienie stosownej skargi do Sądu, przy czym zaznaczyć należy, iż skarga może dotyczyć jedynie ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy w toku instancji.
W niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest postanowienie organu administracyjnego wydane w trybie art. 66 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2002 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.). Stosownie do treści wskazanego przepisu w sytuacji gdy strona wniesie podanie do organu niewłaściwego, a z podania wynika, że właściwym w sprawie jest sąd powszechny, organ do którego podanie wniesiono zwraca je w drodze postanowienia wnoszącemu podanie; na postanowienie o zwrocie podania służy zażalenie. Z treści przytoczonego przepisu jednoznacznie wynika, iż wnoszący podanie może zakwestionować stanowisko organu który dokonał zwrotu podania w administracyjnym toku instancji, a następnie ewentualnie wnieść skargę na rozstrzygniecie organu II instancji do sądu administracyjnego.
Jak wynika z akt administracyjnych sprawy, przedmiotowe postanowienie doręczono skarżącemu w dniu 11 maja 2010 r. wraz z błędnym pouczeniem o prawie wniesienia zażalenia do sądu powszechnego - Sądu Okręgowego VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bydgoszcz, zamiast prawidłowo do organu II instancji, w terminie 7 dni od daty doręczenia orzeczenia. Skarżący na doręczone mu przez organ postanowienie wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, którą nadał w polskim urzędzie pocztowym w dniu 17 maja 2010 r.
Z wskazanych okoliczność sprawy wynika, iż w omawianej sprawie nie doszło do wyczerpania wymaganego wskazanymi powyżej przepisami toku instancji, gdyż skarżone jest do tutejszego Sądu postanowienie organu I instancji, zamiast rozstrzygnięcia organu II instancji, co stanowi negatywną przesłankę dopuszczalności skargi (art. 52 § 1 ppsa). Z uwagi na fakt błędnego pouczenia skarżącego o organie właściwym do rozpatrzenia zażalenia na przedmiotowe postanowienie, skarżący jest uprawniony do złożenia wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie organu I instancji z uwagi na brak winy w uchybieniu ustawowego terminu do wniesienia wskazanego środka zaskarżania.
Wobec powyższego, stosownie do art. 58 § 1 pkt 6 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę jako niedopuszczalną Sąd odrzucił.