Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Klotz po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu K. K. na postanowienie referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 28 sierpnia 2018 r. sygn. akt II SA/Bd 637/17 w sprawie ze skargi K. K. na decyzję Wojewody z dnia [...] kwietnia 2017 r., nr [...] ([...]) w przedmiocie zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę postanawia utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
Postanowieniem z 10 sierpnia 2017 r., utrzymanym w mocy postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 14 września 2017 r., referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy oddalił wniosek K. K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym.
Postanowieniem z dnia 3 lipca 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy odrzucił skargę K. K. na decyzję Wojewody z dnia [...] kwietnia 2017 r., nr [...] ([...]) w przedmiocie zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę z powodu nieziszczenia wpisu sądowego od skargi.
Skarżąca zwróciła się do Sądu z ponownym wnioskiem o przyznanie jej prawa pomocy oznajmiając, że jej sytuacja materialna się nie zmieniła i nadal nie stać jej na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania.
Postanowieniem z dnia 28 sierpnia 2018 r. II SA/Bd 637/17 referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Bydgoszczy odmówił zmiany postanowienia z dnia 10 sierpnia 2017 r., którym oddalono wniosek Skarżącej o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym. Uzasadniając powyższe, referendarz sądowy wyjaśnił, że nie wystąpiły okoliczności, które mogłyby uzasadniać zastosowanie art. 165 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302- dalej: "P.p.s.a.") i wzruszenie postanowienia z dnia 10 sierpnia 2017 r. Referendarz ocenił, że dane, które stanowiły podstawę rozstrzygnięcia z dnia 10 sierpnia 2017 r. oraz dane przedstawione w ponownym wniosku niczym się od siebie nie różnią.
W złożonym od powyższego postanowienia sprzeciwie, Skarżąca podniosła, że jej sytuacja materialna nie uległa poprawie i w dalszym ciągu nie stać jej na opłacenie kosztów sądowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 260 § 1 i 2 P.p.s.a., rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. W sprawach takich wniesienie sprzeciwu wstrzymuje wykonalność zarządzenia lub postanowienia, a Wojewódzki Sąd Administracyjny orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu.
Skarżąca ubiega się o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych (art. 245 § 3 P.p.s.a.). W myśl zatem art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. jej obowiązkiem było wykazanie, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Słusznie referendarz sądowy przyjął, że kolejny wniosek powinien być rozpatrywany w świetle art. 165 P.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem, postanowienia niekończące postępowania w sprawie mogą być uchylane i zmieniane wskutek zmiany okoliczności sprawy, chociażby były zaskarżone, a nawet prawomocne. Istota tej regulacji polega na tym, że referendarz sądowy nie bada słuszności wydanego wcześniej orzeczenia, to bowiem może być kwestionowane sprzeciwem skierowanym do Sądu, a jedynie ocenia, czy w sprawie doszło do zmiany okoliczność uzasadniającej inną niż uprzednio treść rozstrzygnięcia. W przypadku wniosku o przyznanie prawa pomocy, okoliczności te muszą dotyczyć sytuacji rodzinnej bądź majątkowej wnioskodawcy oraz winny być na tyle istotne, by przemawiały za inną, niż dotychczas dokonana w sprawie, oceną.
Z ponownego wniosku Skarżącej oraz złożonego przez nią sprzeciwu nie wynika, żeby okoliczności te zmieniły się w odniesieniu do wskazywanych w uprzednim wniosku. Zdaniem Sądu referendarz sądowy słusznie ocenił, że z porównania tych wniosków wynika, że zarówno stan majątkowy, sytuacja rodzinna, jak też wysokość dochodów w gospodarstwie domowym Skarżącej nie uległy zmianie. Nowych okoliczności nie wskazano również w złożonym sprzeciwie. Natomiast w odczuciu Skarżącej okoliczności te zmieniły się, bowiem Skarżąca mieszka sama i utrzymuje się z renty w wysokości [...] zł. Jednakże mimo, że wnioskodawca wymienia ponoszone na utrzymanie koszty, to jednak nie podaje ich wysokości w składanych dotychczas formularzach PPF, jak i w rozpoznawanym sprzeciwie. W żaden sposób kosztów tych również nie udokumentowała, poprzez chociażby załączenie faktur czy rachunków. W takim wypadku Sąd nie miał możliwości ustosunkowania się do twierdzeń Skarżącej i oceny, czy koszty te rzeczywiście wzrosły oraz czy wzrosły na tyle by można było mówić o zmianie okoliczności, o której mowa w art. 165 P.p.s.a.
Mając na względzie powyższe, działając na podstawie art. 260 § 1 i § 2, art. 245 § 3 oraz art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 165 P.p.s.a., Sąd utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie referendarza sądowego.