Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Klotz po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku P.P. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi na decyzję Rektora Uniwersytetu [...] w [...] z dnia [...] maja 2008 r. nr [...] w przedmiocie skreślenia z listy studentów postanawia przyznać skarżącemu prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych .
W dniu [...] września 2008 r. P.P. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy urzędowy formularz PPF wnioskując o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych. Do formularza skarżący załączył zaświadczenie potwierdzające, iż jest on zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy dla Miasta [...], jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku.
W uzasadnieniu żądania podniósł, iż z braku zatrudnienia nie posiada wystarczających środków finansowych na pokrycie kosztów sądowych.
We wniosku skarżący podał, że prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, nie posiada żadnego majątku w postaci nieruchomości i zasobów pieniężnych.
Postanowieniem referendarza sądowego z dnia 10 października 2008 r. odmówiono skarżącemu przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Od powyższego postanowienia P.P. wniósł w dniu 20 maja 2008 r. sprzeciw, wskazując, iż nie uzyskuje żadnych dochodów, jest natomiast zarejestrowany w Urzędzie Pracy, za pośrednictwem którego poszukuje zatrudnienia. Skarżący wskazał ponadto, iż otrzymuje okresowe świadczenia z pomocy społecznej w wysokości nie większej, niż [...] zł miesięcznie, a często mniejszej ([...] zł, [...] zł). Do sprzeciwu skarżący dołączył zaświadczenia potwierdzające fakt skierowania go do pracy wraz z odmową zatrudnienia z dnia [...] i [...] października 2008r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 260 ustawy z 30 sierpnia 2002 r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270: z późno zm. - zwanej dalej p.p.s.a.), w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez Sąd na posiedzeniu niejawnym.
Na wstępie należy zauważyć, iż przesłanki przyznania przez Sąd prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym określono wart. 246 § 1 p.p.s.a., zgodnie, z którym przyznanie tego przywileju w zakresie całkowitym następuje, gdy osoba wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Powołany przepis nie pozostawia wątpliwości co do tego, iż inicjatywa dowodowa zmierzająca do wykazania, iż zachodzą przesłanki pozytywne do uwzględnienia wniosku, spoczywa na zainteresowanym. To strona bowiem powinna we wniosku wykazać, że istnieje przesłanka pozytywna dla przyznania prawa pomocy. Wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien być sporządzony rzetelnie i powinny w nim się znaleźć wszelkie informacje niezbędne do oceny sytuacji majątkowej wnioskodawcy. Rozstrzygnięcie Sądu w tej kwestii zależy od tego, co zostanie udowodnione przez wnioskodawcę w tym zakresie.
Badając wniosek o przyznanie prawa pomocy Sąd uznał, iż wnioskodawca z uwagi na brak dochodu nie jest w stanie wygospodarować dodatkowych kwot na opłacenie kosztów sądowych.
Skarżący we wniosku nie wskazał wprawdzie jaką kwotę dysponuje miesięcznie na poniesienie niezbędnych wydatków, takich jak żywność, czy opłaty, jednak biorąc pod uwagę fakt, iż jest on osobą otrzymującą świadczenia z właściwego ośrodka pomocy społecznej uzasadnia to stwierdzenie, iż P.P. znajduje się bez wątpienia w sytuacji uniemożliwiającej poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.