Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Piechowiak po rozpoznaniu w dniu 23 października 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku P. P. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie z jego skargi P. P. na decyzję Rektora Uniwersytetu [...] im. [...] w [...] z dnia [...] maja 2008 r. nr [...] w przedmiocie skreślenia z listy studentów postanawia : przyznać P. P. prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
Postanowieniem referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 3 października 2008 r. oddalono wniosek P. P. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. Jako podstawę rozstrzygnięcia przyjęte zostały ustalenia faktyczne, na których podstawie stwierdzono, iż skarżący jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku oraz że nie posiada jakiegokolwiek dochodu i majątku. Z formularza PPF wynika, że Jest osobą samotną. Ponadto oświadcza, że nie posiada oszczędności oraz przedmiotów wartościowych. Wobec zobowiązania strony skarżącej do przedłożenia w terminie 10 dni od dnia doręczenia wezwania dokumentów obrazujących jej sytuację majątkową i finansową, wnioskodawca ponownie stwierdził, że nie posiada dochodu, jest kawalerem i prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe. Ponadto podał, że nie otrzymuje pomocy finansowej od rodziny. Poza tym oświadczył, że utrzymuje się z zasiłków celowych okresowych.
Pismem z dnia [...] października 2008 r., P. P. wniósł sprzeciw od postanowienia z dnia 3 października 2008 r., argumentując, iż pozostaje bez pracy oraz stałych dochodów, co potwierdzać mają przedłożone przez niego dokumenty potwierdzające fakt zarejestrowania we właściwym miejscowo urzędzie pracy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Na wstępie zaznaczyć należy, że wniesienie sprzeciwu od orzeczenia referendarza sądowego skutkuje utratą mocy tego orzeczenia a sprawa - w zakresie wniosku o przyznanie prawa pomocy, podlega rozpoznaniu przez sąd.
Zgodnie z treścią art. 246§1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) przyznania prawa pomocy domagać się może osoba, która wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (pkt1 przepisu) bądź też, gdy wykaże, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania (pkt 2 przepisu) bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Zatem przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym lub częściowym ma charakter wyjątkowy i jest odstępstwem od zasady ponoszenia kosztów sądowych przez stronę wnoszącą skargę (art.199 omawianej ustawy).
W ocenie Sądu uiszczenie przez skarżącego jakichkolwiek kosztów sądowych oraz pokrycie kosztów postępowania przerasta możliwości finansowe strony skarżącej. Analiza oświadczenia skarżącego o jego sytuacji majątkowej i rodzinnej pozwala uznać, nie jest on w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów związanych z postępowaniem przed sądem administracyjnym. Skoro skarżący jest osobą bezrobotną i utrzymuje się z zasiłków celowych, to w ocenie sądu okoliczności te pozwalają na obiektywne stwierdzenie realnych możliwości finansowych strony, stanowiąc tym samym wiarygodną podstawę dla wydania orzeczenia o zwolnieniu z kosztów sądowych w całości bez konieczności dokładnego dokumentowania kosztów związanych z jego utrzymaniem. Okoliczność nie wykazania wydatków dodatkowymi dokumentami, a ponoszonymi w związku z koniecznym utrzymaniem własnym nie może przesądzać, że tych wydatków nie ma, a hipotetyczne przyjęcie nawet ich najniższej wysokości, nie nastręcza zbytnich trudności w obiektywnej ocenie realnych możliwości finansowych wnioskodawcy.
Powyższe okoliczności przemawiają za przyjęciem, że zostały spełnione przesłanki warunkujące możliwość przyznania skarżącemu prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. Z tych powodów, na podstawie 246 § 1 pkt 2 w związku z art. 245§1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późń. zm.), postanowiono jak w sentencji.