Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Saniewski po rozpoznaniu w dniu 30 października 2012 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku radcy prawnego A.S. o uzupełnienie postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 10 września 2012r. o rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w sprawie ze skargi A.B. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] listopada 2011 r., nr [...] w przedmiocie sprostowania omyłki rachunkowej postanawia uzupełnić postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 10 września 2012r., wydane w sprawie o sygn. akt II SA/Bd 67/12, w ten sposób, że tenor wyroku w dotychczasowym brzmieniu ująć w pkt 1 oraz dodać pkt 2 w brzmieniu: przyznać radcy prawnemu A.S. ze Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy) kwotę 295,20 (dwieście dziewięćdziesiąt pięć 20/100), złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Postanowieniem z dnia 10 września 2012r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy umorzył postępowanie w sprawie ze skargi A.B. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] listopada 2011 r., nr [...] w przedmiocie sprostowania omyłki rachunkowej.
Wraz z oświadczeniem o wycofaniu skargi, pełnomocnik skarżącej złożyła wniosek o zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu, oświadczając jednocześnie, że koszty nie zostały uiszczone przez skarżącą w całości, ani w części.
W dniu 3 października 2012r. pełnomocnik skarżącej złożyła ponowny wniosek o zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 157 § 1-3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej powoływanej jako "p.p.s.a.") strona może w ciągu czternastu dni od doręczenia wyroku z urzędu - a gdy wyroku nie doręcza się stronie, od dnia jego ogłoszenia - zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku, jeżeli sąd nie orzekł o całości skargi albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu. Co prawda zwrócić uwagę należy, że ww. przepis reguluję kwestę uzupełnienia wyroku, jednakże regulacja ta znajduje także odpowiednie zastosowanie do postanowień, co wynika z art. 166 p.p.s.a..
Zgodnie z art. 157 § 3 orzeczenie uzupełniające wyrok zapada w formie wyroku, chyba że uzupełnienie dotyczy wyłącznie kosztów. Zatem stosując odpowiednio ten przepis, w przypadku rozpatrywania wniosku o uzupełnienia postanowienia wydanego w składzie jednoosobowym na posiedzeniu niejawnym przyjąć należy, iż orzeczenie dotyczące takiego wniosku może przyjąć formę postanowienia wydanego na posiedzeniu niejawnym w składzie jednoosobowym.
Wskazać należy, że na podstawie art. 250 p.p.s.a. pełnomocnik ustanowiony w ramach pomocy prawnej ma prawo do wynagrodzenia za podjęte czynności w zakresie nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych wydatków.
Do czynności, o których mowa w tym przepisie, w niniejszym przypadku zastosowanie mają przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.). Zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c cyt. rozporządzenia, za udział w posterowaniu przed sądem pierwszej instancji w sprawach niewymienionych w § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a i b, minimalnie przysługuje pełnomocnikowi wynagrodzenie w wysokości 240 zł.
Sąd nie znalazł w przedmiotowej sprawie podstaw do podwyższenia wynagrodzenia
Stosownie do brzmienia § 2 ust 3 ww. rozporządzenia Sąd podwyższył należne koszty udzielonej pomocy prawnej o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.
Zwrócić uwagę należy, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do zasądzenia na rzecz skarżącej od organu kosztów postępowania, bowiem skarżąca nie poniosła w przedmiotowym postępowaniu żadnych kosztów.
Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia.