Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi L. R. na decyzję Wojewody P. z dnia [...] stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania p o s t a n a w i a odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
Skarżąca - L. R., reprezentowana przez M. R., zaskarżyła do sądu administracyjnego decyzję Wojewody P. utrzymującą w mocy decyzję Burmistrza Miasta B. z dnia [...] listopada 2018 r. nr [...] o wymeldowaniu skarżącej z pobytu stałego w lokalu nr [...] przy ul. [...] w B. W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie wymeldowania z uwagi na to, że jej wykonanie może spowodować dla skarżącej powstanie trudnych do odwrócenia skutków.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz.1302 ze zm.; dalej powoływana jako P.p.s.a.), po przekazaniu sądowi skargi może on na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Z konstrukcji powyższego przepisu wynika, że to na stronie skarżącej spoczywa ciężar wykazania przesłanek w nim zawartych, zaś sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu, jeżeli jest spełniona ustawowa przesłanka określona jako potencjalna możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdy akt lub czynność zostanie wykonana. Jest to wyjątek od zasady, w myśl której wniesienie skargi do sądu nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. W przepisie tym chodzi bowiem o szczególne i wyjątkowe zagrożenie odpowiadające specjalnemu rodzajowi ochrony tymczasowej strony postępowania.
W rozpatrywanej sprawie skarżąca nie wykazała, aby wykonanie zaskarżonej decyzji mogło skutkować wyrządzeniem znacznej szkody lub spowodować trudne do odwrócenia skutki. Wniosek został uzasadniony w sposób ogólnikowy i właściwie powtórzono w nim zwroty ustawowe. Tak uzasadniony wniosek nie może stanowić podstawy jego pozytywnego rozpatrzenia. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów administracyjnych wnioskodawca powinien tak określić ewentualną szkodę lub w taki sposób wskazać skutki, które nastąpiłyby w związku z wykonaniem aktu, by sąd mógł stwierdzić w oparciu o konkretne dane i na podstawie akt sprawy, że wielkość szkody jest znaczna, a skutki trudne do odwrócenia (vide: postanowienie NSA z 26 lipca 2006 r., II FZ 452/2006, LexPolonica nr 418133, postanowienie WSA w Łodzi z 17 października 2007 r., I SA/Łd 1132/2007, LexPolonica 1793221). W niniejszej sprawie skarżąca nie skonkretyzował w czym miałaby się wyrażać szkoda oraz jakie skutki wykonania decyzji miałyby charakter nieodwracalny.
Ponadto zauważyć trzeba, że celem decyzji o wymeldowaniu jest doprowadzenie do zgodności faktycznego miejsca pobytu osoby z miejscem rejestracji. Służy ona jedynie aktualizacji i doprowadzenia do zgodności pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem zameldowania. Decyzja ta nie powoduje powstania ani utraty jakichkolwiek praw, tym samym nie może spowodować negatywnych skutków. Potwierdza jedynie, że stałe miejsce pobytu osoby, niezależnie od przyczyn zmiany tego miejsca, jest inne niż dotychczas. Należy wskazać, że zgodnie z art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (Dz. U. z 2017 r., poz. 657) zameldowanie na pobyt stały lub czasowy służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu osoby w miejscu, w którym się zameldowała. Decyzja ta nie ogranicza prawa do przebywania w lokalu, ani też nie powoduje utraty prawa własności, czy współwłasności do lokalu. . Oznacza to, że organ meldunkowy nie rejestruje uprawnień do lokalu osób występujących o zameldowanie, lecz gromadzi informacje w zakresie danych o miejscu pobytu, tak więc bada również wymeldowanie, które jest wyłącznie aktem rejestracji okoliczności ustania pobytu osoby w dotychczasowym miejscu (vide: postanowienie NSA z 24 maja 2017 r., II OSK 1115/17, pub. CBOSA). Skoro decyzja taka nie powoduje powstania ani utraty jakichkolwiek praw, tym samym jej wykonanie nie może spowodować negatywnych skutków dla strony (vide: postanowienia NSA: z 17 września 2013 r., II OZ 734/13, z 30 stycznia 2014 r., II OZ 66/14, z 13 listopada 2013 r., II OZ 976/13, pub. CBOSA).
Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 61 § 3 P.p.s.a orzeczono jak w sentencji postanowienia.