Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Sędziowie sędzia NSA Stanisław Prutis, asesor WSA Wojciech Stachurski (spr.), Protokolant Elżbieta Stasiewicz, po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Ł. na decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] września 2005 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy wymeldowania z pobytu stałego p o s t a n a w i a odrzucić skargę
Decyzją z [...] września 2005 r. nr [...] Prezydent Ł. odmówił wymeldowania W. P. z pobytu stałego z lokalu w Ł. przy ulicy J. U. N. [...] m [...]. Z uzasadnienia decyzji wynika, że z wnioskiem o wszczęcie postępowania w tej sprawie wystąpiła Prokuratura Rejonowa w Ł. motywując, że W. P. nie przebywa w miejscu swojego zameldowania.
W trakcie postępowania wyjaśniającego ustalono, że właścicielem lokalu położonego w Ł. przy ulicy J. U. N. [...] m [...] jest Pani J. P. - żona W. P. Ustalono, że W. P. faktycznie nie zamieszkuje w tym lokalu, ale jest to nieobecność czasowa. W. P. wyjechał za granicę, jednak wyjazd ten nastąpił z przyczyn ekonomicznych i jest związany z trudną sytuacją na rynku pracy. Nie jest to stała nieobecność. Przedmiotowy lokal W. P. traktuje jako miejsce stałego zameldowania i pobytu, nie nosi się też z zamiarem jego opuszczenia.
Od powyższej decyzji nie zostało wniesione odwołanie i stała się ona ostateczna. Dnia 19 grudnia 2005 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w Ł. złożył na tę decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku. Zarzucił w niej naruszenie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz.U. z 2001 r. nr 87, poz. 960 ze zm.), które miało wpływ na wynik sprawy.
W ocenie Prokuratora W. P., jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, wyjechał poza granice kraju i tam przebywa od 3 lat.
Nie ulega zatem wątpliwości, iż opuścił on miejsce stałego pobytu. Istotnym jest zauważyć, iż dla zapewnienia zgodności pomiędzy stanem faktycznym a zapisach w ewidencji ludności niezbędne jest aby organy meldunkowe mogły wymuszać na obywatelu prawną czynność służbową rejestracji miejsca pobytu osoby podlegającej obowiązkowemu meldunkowemu, lub też przez rozstrzygnięcia własne, zastępować takie czynności w celu uzyskania zgodności pomiędzy ewidencją a istniejącym stanem rzeczy. Z tych względów Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji.
W odpowiedzi Prezydent Ł., podtrzymując w całości argumentację zawartą w wydanej decyzji, wniósł o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.
Skargę należało odrzucić.
Zgodnie z przepisem art. 52 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - dalej jako p.p.s.a., skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Stosownie natomiast do treści art. 53 § 1 i §3 p.p.s.a., skargę wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia stronie rozstrzygnięcia w sprawie, z tym że prokurator i Rzecznik Praw Obywatelskich mogą wnieść ją w terminie 6 miesięcy od dnia doręczenia stronie rozstrzygnięcia w sprawie indywidualnej.
Poprzestając jedynie na gramatycznej wykładni tych przepisów można dojść do wniosku, iż ustanawiają one dwa sposoby wnoszenia skargi do sądu administracyjnego, zróżnicowane jedynie kategorią podmiotu skarżącego. Pierwszy sposób, przewidziany dla skarżących uczestniczących w postępowaniu administracyjnym w charakterze strony (ewentualnie na prawach strony), umożliwia skuteczne wniesienie skargi tylko po uprzednim wyczerpaniu środków zaskarżenia służących od rozstrzygnięcia organu właściwego w sprawie w pierwszej instancji oraz w terminie 30 dni od doręczenia tego rozstrzygnięcia. Drugi sposób, przewidziany dla prokuratora i Rzecznika Praw Obywatelskich, umożliwia wnoszenie skarg do sądu administracyjnego bez konieczności zachowania wymogu dwuinstancyjności postępowania administracyjnego oraz w dłuższym, bo sześciomiesięcznym terminie od dnia doręczenia rozstrzygnięcia stronie.