Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Mirosław Wincenciak (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 08 kwietnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi A. B. i H. B. na decyzję Wojewody P. z dnia [...] czerwca 2009 r. Nr [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji dróg powiatowych i gminnych p o s t a n a w i a oddalić wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji
Skarżący H. B. i A. B. wnieśli skargę na ostateczną decyzję Wojewody P. z [...] czerwca 2009 r., znak:[...] w przedmiocie o ustalenia lokalizacji dróg powiatowych i gminnych położonych w B. wraz z budową przynależnej infrastruktury technicznej.
Pismem z dnia 26 marca 2010 r. skarżący wnieśli o wstrzymanie wykonalności zaskarżonego aktu, wskazując iż do zrealizowania planowanej inwestycji teren ich działki jest całkowicie zbędny.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:
Wniosek jako niezasadny podlegał oddaleniu.
Na wstępie wskazać należy, iż podstawę wydania aktów w analizowanym postępowaniu administracyjnym stanowią przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r., o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. Nr 80, poz. 721 ze zm.). Akt ten zwany potocznie "specustawą drogową" przewiduje szybszą procedurę pozyskiwania nieruchomości osób trzecich na potrzeby budowy dróg. Przejście na Skarb Państwa czy właściwych jednostek samorządu terytorialnego prawa własności gruntów położonych w pasie planowanej drogi publicznej następuje z mocy prawa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi stała się ostateczna (art. 12 ust. 4 ww. ustawy). Wniesienie skargi do sądu nie niweczy skutku przejścia na rzecz Gminy B. prawa własności gruntu wydzielonego pod budowę drogi.
Analiza akt administracyjnych dowodzi, że decyzja o lokalizacji dróg powiatowych i gminnych położonych w B. wraz z budową infrastruktury technicznej dotyka interesu prawnego skarżących, jako właścicieli dzielonej na potrzeby tej inwestycji nieruchomości.
Powyższa, bezsporna okoliczność wkroczenia z planowaną inwestycją w uprawnienia właścicielskie skarżącej, sama w sobie nie uzasadnia jednak potrzeby orzekania o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji. Przepis art. 61 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stanowi, że możliwość wstrzymania na wniosek skarżącego wykonania w całości lub w części zaskarżonych aktów organów administracji istnieje, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie wykonania zaskarżonych aktów.
Wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji mogłoby nastąpić jedynie w razie wykazania przez stronę skarżącą, że jej wykonanie wiąże się bezpośrednio z niebezpieczeństwem wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowaniem trudnych do odwrócenia skutków (art. 61 § 3 ustawy z 30.08.2002 r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).
W przepisach ustawy z 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych nie ma uregulowań wyłączających możliwość orzekania przez Sąd o wstrzymaniu wykonania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji (od 10 września 2008 r. decyzji o zezwoleniu realizacji inwestycji drogowej), tak więc jedyną przesłanką wstrzymania pozostaje ocena następstw wykonania skarżonej decyzji w zakresie ewentualnego "niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków". Przesłanka powyższa - zdaniem Sądu - jest nierozerwalnie związana z wykonalnością skarżonego aktu. Zaskarżona decyzja została wydana przy stosowaniu przepisów "specustawy" w brzmieniu przed nowelizacją wprowadzoną ustawą zmieniającą z 25 lipca 2008 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 154, poz. 958) tj. w okresie obowiązywania dwuetapowej realizacji inwestycji drogowych, najpierw poprzez uzyskanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji drogowej, a potem poprzez uzyskanie odrębnej decyzji o pozwoleniu na budowę drogi. Dopiero powołana ustawa zmieniająca z mocą od 10 września 2008 r. zastąpiła dwuetapowy etap przedinwestycyjny jedną decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, dając inwestorowi prawo przystąpienia do robót budowlanych w oparciu o taką decyzję. Ustawa zmieniająca w przepisach przejściowych nadto stanowi w art. 6 ust. 1, iż do spraw wszczętych i niezakończonych decyzją ostateczną do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Powyższe - w odniesieniu do sprawy niniejszej i wniosku skarżących - oznacza, że w oparciu o zaskarżoną decyzję inwestor nie może rozpocząć robót budowlanych tj. fizycznie wkroczyć w nieruchomość skarżących. Dopiero po uzyskaniu decyzji udzielającej pozwolenia na budowę drogi będzie mógł przystąpić do prac budowlanych. Tym samym skarżona decyzja nie stwarza bezpośrednich niebezpieczeństw, które mogłyby uzasadnić wstrzymanie wykonania decyzji.