Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Ireneusz Henryk Darmochwał (spr.), po rozpoznaniu w dniu 28 października 2004 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T.D. na postanowienie Starosty Z. z dnia [...] marca 2004 r. Nr [...] w przedmiocie przekazania według właściwości wniosku w sprawie wydania pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego p o s t a n a w i a - odrzucić skargę.-
Starosta Powiatowy w Z. postanowieniem sygn. [...] z dnia [...] marca 2004 r. przekazał Powiatowemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego w Z. wniosek T.D. zam. D. [...], gm. R. z dnia [...].02.2004r. w sprawie wydania pozwolenia na użytkowanie przybudówki do domu mieszkalnego (sieni) zrealizowanej na działce Nr [...]/4 we wsi D. [...], gm. R. do załatwienia zgodnie z właściwością. Uzasadniając to rozstrzygnięcie organ wskazał, iż 83 ust. l Prawa budowlanego stwierdza, że "Do właściwości powiatowego inspektora nadzoru budowlanego jako organu pierwszej instancji należą zadania i kompetencje, o których mowa w art. 59", natomiast treść art. 59 Prawa budowlanego jest następująca: "Właściwy organ wydaje decyzję o pozwoleniu na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, o której mowa w art. 59b ust. l".
Organ jednocześnie pouczył T.D., iż na postanowienie przysługuje zażalenie do Wojewody P. wnoszone za pośrednictwem Starosty Z. w terminie 7 dni od daty jego doręczenia.
Jak wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru powyższe rozstrzygnięcie zostało doręczone T.D. w dniu 11 marca 2004 roku. Z uwagi na to, iż nie zostało ono zaskarżone uprawomocniło się w dniu 19 marca 2004 roku.
Na powyższe postanowienie skargę złożył T.D.
W odpowiedzi na skargę Starosta Powiatowy w Z. wskazał, iż skarga nie dotyczy decyzji organu odwoławczego, lecz odnosił się do prawomocnego i niezaskarżonego przez T.D. postanowienia organu pierwszej instancji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:
Skarga T.D. jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270), skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie ( art. 52 § 2 tejże ustawy ).
W kontekście w/w przepisu, zakładając jednocześnie racjonalność działań ustawodawcy, a takie założenie w warunkach demokratycznego państwa prawa zdaje się być w pełni uprawnione, nie sposób nie zauważyć, że celem skargi do sądu administracyjnego jest doprowadzenie zgodności działań organów administracji publicznej z prawem. Jeżeli zatem jest szansa na osiągnięcie tego celu w sposób prostszy i tańszy poprzez ewentualne wyeliminowanie naruszenia prawa w drodze rozstrzygnięcia organu administracji publicznej, to szansa ta winna być wykorzystana. (por. uzasadnienie wyroku NSA w Warszawie z dnia 4 maja 2004 roku, sygnatura akt OSK 55/04, opubl. Wokanda 2004/7-8/56)
Skoro jednak strona, jak to miało miejsce w realiach niniejszej sprawy, mając możliwość uruchomienia postępowania odwoławczego przed organem II instancji nie korzysta z drogi prawnej w tym zakresie, to z racji woli ustawodawcy wyrażonej w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - nie przysługuje jej skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.
Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270) Sąd odrzuca skargę, jeżeli jej wniesienie jest niedopuszczalne.
Zaistniała w niniejszej sprawie sytuacja, a mianowicie niewyczerpanie(mimo przysługiwania) przez T.D. środków zaskarżenia stymuluje więc konieczność odrzucenia jego skargi jako niedopuszczalnej. (por. Jan Paweł Tarno: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - komentarz, Wydawnictwo Prawnicze "Lexis Nexis", Warszawa 2004 r., s.116-117)
Z powyższych względów należało orzec jak w sentencji.