Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.), , , po rozpoznaniu w Wydziale II na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 stycznia 2017 r. wniosku strony skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi M. W., J. W., Z. W., S. W., T. L., L. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] października 2016 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy p o s t a n a w i a odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji ,
Decyzją z dnia [...] października 2016 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta B. z dnia [...] sierpnia 2016 r. ustalającą T. S. warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z pomieszczeniami handlowo-usługowymi i biurowymi, parkingiem podziemnym oraz zagospodarowaniem terenu
( w tym m.in. murami oporowymi, dojściami, dojazdami, parkingami) na dz. nr ew. gr [...] położonych przy ul. [...] (obręb [...]) wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną i projektowanym zjazdem w pasie drogowym ul. [...] (część dz. nr ew. gr. [...]).
Skargę na decyzję organu odwoławczego złożyli do sądu administracyjnego M. W., J. W., Z. W., S. W., T. L., L. L., reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, wraz z wnioskiem o wstrzymanie jego wykonania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.
Wstrzymanie wykonania zaskarżonej do sądu administracyjnego postanowienia jest oparte na zasadzie skargowości. Sąd wydaje orzeczenie w przedmiocie wstrzymania tylko na wniosek skarżącego. Wniosek powinien wskazywać zaskarżone rozstrzygnięcie oraz zawierać uzasadnienie, w którym przedstawione i wyjaśnione zostaną okoliczności przemawiające za wstrzymaniem tj. niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków (art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a. Przedmiotem orzeczenia o wstrzymaniu wykonania może być zatem tylko taki akt, którego wykonanie wywołuje skutki prawne lub faktyczne trudne do odwrócenia lub powoduje wyrządzenie znacznej lub nieodwracalnej szkody.
W rozpoznawanej sprawie skarżący żądają wstrzymania wykonania decyzji w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy.
Przede wszystkim powyższy wniosek nie został w żaden sposób uzasadniony. Tymczasem uprawdopodobnienie okoliczności przemawiających za wstrzymaniem spoczywa przede wszystkim na stronie skarżącej. Brak we wniosku argumentacji w tym przedmiocie, odwołującej się do konkretnych okoliczności sprawy lub też powołanie jedynie ustawowych zwrotów (istnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków) uniemożliwia sądowi merytoryczną ocenę wniosku (vide postanowienie NSA z dnia 4 kwietnia 2014 r.,
I OZ 248/14, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl, powoływanej dalej w skrócie jako CBOSA). Sąd nie może, w braku przedstawienia konkretnych okoliczności sytuacji wnioskodawcy wypełniających znamiona przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a., sam sięgać do całokształtu akt sprawy i oceniać czy wstrzymanie jest uzasadnione czy też nie. Byłoby to działanie z urzędu, które nie jest dozwolone z uwagi na możliwość udzielenia ochrony tymczasowej wyłącznie na uzasadniony wniosek.
W sprawie niniejszej, jak wyżej wskazano, skarga nie zawiera uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji i to nawet, mimo że skarżący są reprezentowani przez radcę prawnego, a więc profesjonalistę, od którego należałoby wymagać więcej staranności w prowadzeniu sprawy niż od strony nie posiadającej przymiotu profesjonalisty. W skardze zakwestionowano wyłącznie legalność rozstrzygnięcia. Przypomnieć jednak należy, że w postępowaniu wpadkowym, którego celem jest udzielenie ochrony tymczasowej, nie ocenia się zgodności z prawem decyzji, a wyłącznie wystąpienie przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. Takich w sprawie nie wskazano, a sąd nie miał obowiązku poszukiwać ich we własnym zakresie.
Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.