Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia NSA Anna Sobolewska - Nazarczyk (spr.), Sędziowie sędzia NSA Elżbieta Trykoszko sędzia WSA Mirosław Wincenciak po rozpoznaniu w dniu 29 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku K. K. o sprostowanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 24 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Bk 947/12 w sprawie ze skargi K. K. na decyzję Wojewody P. z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę p o s t a n a w i a: odmówić sprostowania wyroku
Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, po rozpoznaniu skargi K. K., uchylił decyzję Wojewody P. z dnia [...] września 2012r. nr [...] oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Prezydenta Miasta B. z dnia [...] czerwca 2012r. nr [...] (pkt 1). Stwierdził, że zaskarżone decyzje nie mogą być wykonane w całości do czasu uprawomocnienia się wyroku (pkt 2), a w punkcie 3 wyroku zasądził od Wojewody P. na rzecz skarżącego kwotę 200 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. Przedmiotowy wyrok wraz z uzasadnieniem został doręczony skarżącemu w dniu 6 czerwca 2013r. (k.164).
W dniu 24 czerwca 2013 r. skarżący zwrócił się z wnioskiem o sprostowanie pkt 3 wyroku z dnia 24 kwietnia 2013 r. w zakresie kwoty zwrotu kosztów postępowania sądowego. W ocenie skarżącego doszło do oczywistej omyłki w tym zakresie albowiem, Sąd błędnie zasądził kwotę 200 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, zamiast kwoty 387 złotych, o której zasądzenie skarżący zwrócił się we wniosku z dnia 14 lutego 2013r. W piśmie tym skarżący wyraźnie wniósł zaś o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, które obejmują wpis sądowy w kwocie 200 złotych oraz koszt sporządzenia ksera odpisów skargi w kwocie 187 złotych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny, zważył co następuje:
Rozpatrywany wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm., dalej cytowanej jako: p.p.s.a.) sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Sprostowanie może nastąpić również na żądanie strony (art. 159 p.p.s.a.). Wykładnia gramatyczna komentowanego przepisu wskazuje, że wszystkie opisane w nim nieprawidłowości muszą mieć charakter oczywisty, tzn. niebudzący wątpliwości, bezsporny, pewny. Oczywistość wadliwości może wynikać z samej natury niedokładności, błędu lub omyłki, jak też z porównania ich z innymi niebudzącymi wątpliwości okolicznościami. Wyraża się ona bowiem w tym, że jest natychmiast rozpoznawalna i wynika jednoznacznie z treści orzeczenia. O dopuszczalności sprostowania wyroku decyduje przede wszystkim wpływ omyłki na treść orzeczenia sądu (vide postanowienie NSA z 22 grudnia 2004 r., sygn. akt OZ 887/04, niepubl.). Sprostowanie wyroku nie może jednak prowadzić do zmiany zawartego w nim rozstrzygnięcia. Nie podlega więc sprostowaniu m.in. przeoczenie w sentencji orzeczenia jednego z zaskarżonych aktów lub pominięcie rozstrzygnięcia w kwestii kosztów postępowania (vide postanowienie NSA z 4 stycznia 2008 r., sygn. akt I OSK 1545/06 oraz postanowienie NSA z 18 września 2012r. I FSK 528/10, dostępnie w centralnej bazie orzeczeń sądów administracyjnych).
Błąd pisarski jest oczywistą omyłką wówczas, gdy jest widoczne, że wbrew zamierzeniu sądu doszło do niewłaściwego użycia wyrazu lub oczywiście mylnej pisowni albo widocznie niezamierzonego opuszczenia jednego lub więcej wyrazów. Za błąd rachunkowy zaś uznaje się błąd wynikający z niewłaściwego przeprowadzenia badań arytmetycznych, a w szczególności błędne zsumowanie lub odjęcie poszczególnych pozycji (vide postanowienie SN z 21 czerwca 1967 r., sygn. akt II CZ 48/67, OSNC 1968, nr 1, poz. 10). Podlegający sprostowaniu oczywisty błąd rachunkowy w wyroku może wynikać z zestawienia jego uzasadnienia z sentencją wyroku, nie musi zaś wynikać z tej sentencji, gdyż z istoty swej zawiera ona wynik rozliczeń dokonanych w uzasadnieniu. Sprzeczność między sentencją a uzasadnieniem wyroku nie zachodzi wówczas, gdy jej sprostowanie polega jedynie na poprawieniu oczywistego błędu rachunkowego, a sprostowania tego dokonano na podstawie niezmienionych ustaleń zawartych w uzasadnieniu wyroku (vide postanowienie SN z 30 sierpnia 1972 r., I PZ 40/72, OSNC 1973, nr 5, poz. 87). Pominięcie w sentencji wyroku niektórych roszczeń strony skarżącej może być przedmiotem wniosku o uzupełnienie wyroku, nie może natomiast służyć za przesłankę sprostowania wyroku.
Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, należy stwierdzić, że wysokość kwoty zasądzonej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku od organu na rzecz skarżącego tytułem zwrotu kosztów postępowania nie stanowi oczywistej omyłki ani błędu rachunkowego. Trudno bowiem przyjąć, by zasądzone koszty były wynikiem, czy to błędnych działań matematycznych, czy też oczywistą, a więc widoczną na pierwszy rzut oka, omyłką. Argumentacja skarżącego zawarta we wniosku, a dotycząca zasądzonych na jego rzecz kosztów postępowania sądowego, w istocie sprowadza się do pominięcia w rozstrzygnięciu części należnych mu kosztów, tj. kwoty sporządzenia ksera odpisów skargi w wysokości 187 złotych. Jednakże jak wskazano wyżej, żądanie takie nie może stanowić podstawy do sprostowania wyroku sądu administracyjnego w trybie art. 156 § 1 p.p.s.a. Wszelkie, bowiem nieprawidłowości co do wysokości zasądzonych kosztów mogą i powinny być kwestionowane wyłącznie w drodze zażalenia, oczywiście w sytuacji, gdy storna nie wnosi skargi kasacyjnej. W przedmiotowej sprawie skarżący, pomimo stosownego pouczenia w piśmie doręczającym wyrok wraz z uzasadnieniem (k. 153), z takiej możliwości nie skorzystał.
Z tych też względów wniosek o sprostowanie uzasadnienia wyroku, na mocy art. 156 § 1 i § 2 p.p.s.a., podlegał oddaleniu.