Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Agnieszka Dusza-Kasprzyk po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. K. o przyznanie prawa pomocy w sprawie z jej skargi na decyzję Wojewody z dnia 9 listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie odszkodowania za nieruchomość zajętą pod drogę postanawia: odmówić wnioskodawczyni przyznania prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego.
M. K., skarżąca w niniejszej sprawie decyzje o odmowie przyznania odszkodowania za nieruchomość zajętą pod drogę, zwróciła się o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym.
Skarżąca wskazała w złożonym formularzu, że prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe. Posiada współwłasność domu o pow. 135 m2 o wartości około 150 tys. zł oraz łąkę o pow. 300 m2 w gminie S.. Dochodem wnioskodawczyni jest renta rodzinna w wysokości 1140 zł. Wnioskodawczyni oświadczyła, że posiada oszczędności w wysokości 20 tys. zł.
Referendarz zważył, co następuje:
Przed przystąpieniem do oceny złożonego wniosku należy przypomnieć, że skarżąca wnioskowała o przyznanie jej prawa pomocy w zakresie całkowitym - w tym o ustanowienie radcy prawnego z urzędu. Wniosek w tym zakresie zasługuje na uwzględnienie, jeśli wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, w myśl art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., powoływanej dalej również jako "P.p.s.a."). W związku z powyższym wydaje się oczywistym, że to na osobie ubiegającej się o przyznanie prawa pomocy ciąży obowiązek należytego przedstawienia swojej sytuacji materialnej, a zatem posiadanego majątku, uzyskiwanych dochodów oraz wydatków.
Udzielenie stronie prawa pomocy dotyczy wyłącznie osób na tyle ubogich, że ich rzeczywiste zdolności płatnicze uniemożliwiają wywiązanie się z obowiązku partycypowania w kosztach postępowania sądowoadministracyjnego. Jest to forma dofinansowania z budżetu państwa i przez to sprowadzać się winno do przypadków, w których zdobycie środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście obiektywnie niemożliwe. Zasadą jest, że strony ponoszą koszty postępowania, związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej (art. 199 P.p.s.a.). Na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, że znajduje się w sytuacji materialnej uprawniającej do przyznania prawa pomocy. Przytoczone we wniosku okoliczności, jak również przedstawione dokumenty winny wskazywać na okoliczności uzasadniające przyznanie prawa pomocy. Rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.
Mając jednak na względzie, że skarżąca posiada znaczne zasoby pieniężne na kwotę 20 tys. zł, referendarz stwierdził, że przemawia to przeciwko uznaniu skarżącej za osobę spełniającą przesłankę przyznania prawa pomocy w jakiejkolwiek części.
W sytuacji skarżącej nie ma okoliczności, które powodowałyby potrzebę nagłego przeznaczenia posiadanych oszczędności na konsumujące je całkowicie, niezbędne życiowo wydatki. Jak bowiem podnosi skarżąca są to środki, które traktuje jako oszczędności.
W ocenie referendarza posiadane przez skarżącą oszczędności, pozwalają jej na poniesienie wszelkich kosztów postępowania bez uszczerbku własnego utrzymania. W tym na uiszczenie wpisu od wniesionej skargi.
Mając na względzie powyższe, działając na podstawie art. 246 § 1 i art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a. należało orzec jak w sentencji postanowienia.