Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Górska po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. P. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 26 stycznia 2015 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do rozbiórki obiektu budowlanego postanawia oddalić wniosek skarżącego o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego go postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 27 maja 2014 r. nr [...].
Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, postanowieniem z dnia 27 maja 2014 r. nr [....], nałożył na A. P. grzywnę w celu przymuszenia do wykonania obowiązku rozbiórki obiektu budowlanego o konstrukcji drewnianej pełniącego funkcję rekreacji indywidualnej + taras oraz rozbiórki obiektu budowlanego - sanitariatu (w.c) wzniesionych bez wymaganego pozwolenia na budowę na terenie działki nr [...] położonej w K. gmina W., określonego w tytule wykonawczym wystawionym przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 24 stycznia 2006 r. nr [...], w wysokości 10 000 zł w terminie do dnia 31 lipca 2014 r. Następnie, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, postanowieniem z dnia 26 stycznia 2015 r., uchylił to postanowienie w części dotyczącej terminu do uiszczenia grzywny i terminu do wykonania przedmiotowego obowiązku i wyznaczył nowy termin wykonania tych obowiązków do dnia 30 maja 2015 r. a w pozostałej części utrzymał to postanowienie w mocy.
W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 26 stycznia 2015 r. nr [...] A. P. zawarł wniosek o wstrzymanie zaskarżonego postanowienia jak i poprzedzającego go postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 27 maja 2014 r. nr [...] wskazując, że zastosowany środek egzekucyjny jest dla niego zbyt uciążliwy.
Rozpoznając złożony wniosek Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże w myśl art. 61 § 3 tejże ustawy, po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Instytucja ochrony tymczasowej ma charakter wyjątkowy i jej zastosowanie może mieć miejsce wyłącznie w sytuacji stwierdzenia, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyby akt lub czynność zostały wykonane. Przy czym to strona wnosząca o wstrzymanie wykonania winna wykazać okoliczności uzasadniające uwzględnienie wniosku poprzez odniesienie się do konkretnych stanów lub zdarzeń świadczących o tym, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione. W postanowieniu z dnia 18 maja 2004 roku, sygn. akt FZ 65/04 (niepubl.) Naczelny Sąd Administracyjny wyraźnie stwierdził, że brak uzasadnienia wniosku uniemożliwia jego merytoryczną ocenę.
Skarżący - wnosząc o wstrzymanie zaskarżonego postanowienia - w żaden sposób nie wykazał zaistnienia przesłanek wymienionych w powołanym powyżej art. 61 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wniosek nie zawiera wskazania okoliczności uwiarygodniających, że brak wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia spowoduje bezpośrednio szkodę w jego majątku, a tym bardziej szkodę o charakterze znacznym, lub trudne do odwrócenia skutki.