Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie: Przewodniczący: Asesor WSA Magdalena Dobek-Rak po rozpoznaniu w dniu 17 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu B. U. od postanowienia referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 24 lipca 2018 r., sygn. akt II SA/Gd 212/18 w sprawie z jej skargi na uchwałę Rady Miasta z dnia 26 października 2016 r., nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia: utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie referendarza sądowego.
B. U., kwestionująca skargą w niniejszej sprawie uchwałę Rady Miasta z 26 października 2016 r. dotyczącą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części dzielnicy K. w G., rejon ulic. J. oraz W. S., wystąpiła z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.
Skarżąca wskazała w złożonym formularzu, że prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, utrzymuje się z emerytury w miesięcznej wysokości 865,64 zł. Oświadczyła również, że jest współwłaścicielem nieruchomości: 1/2 nieruchomości w S. przy ul. M. (wedle oświadczenia skarżącej o wartości 230 411 zł), 3/4 nieruchomości w G. przy ul. K. (wedle oświadczenia o wartości 56430 zł jedna i druga 2184 840 zł ), a także nieruchomości w R. przy ul. G. i Z. (wielkość udziałów nieczytelna, o wartości 65448 zł i 204000 zł). Oświadczyła, że jest także w połowie współwłaścicielką działki w miejscowości O. o pow. 3835 m2 o wartości 87737 zł oraz posiada udziały we własności dwóch działek budowlanych w W. oraz dwóch w G. Wnioskodawczyni oświadczyła, że nieruchomości za wyjątkiem położonych w G. przy K. oraz w R. przy Z. wchodzą w skład spadku po ojcu wnioskodawczyni i objęte są postępowaniem o dział spadku. Skarżąca wskazała, że jej stałe miesięczne wydatki (energia elektryczna, gaz, internet) wynoszą 120 zł, pozostałe koszty utrzymania (żywność, środki czystości itp.) pochłaniają w całości otrzymywane świadczenie emerytalne. Wnioskodawczyni podkreśliła, że po ojcu odziedziczyła nie tylko nieruchomości, ale także długi. Wskazała, że posiada zobowiązania spadkowe wobec T. U. wynoszące około 53000 zł, A. S. około 5000 zł, G. W. około 15000 zł oraz zaległości w podatkach od nieruchomości za lata 2008 - 2018.
W odpowiedzi na wezwanie referendarza sądowego do uzupełnienia wniosku o przyznanie prawa pomocy poprzez przedłożenie dokumentów i oświadczeń, wnioskodawczyni oświadczyła, że w nieruchomości w G. przy ul. K. mieszka ona i nieodpłatnie jej syn, z którym prowadzą oddzielne gospodarstwa domowe. Przedłożyła wyciągi bankowe potwierdzające zadeklarowane koszty utrzymania oraz kopię ostatniej faktury za wodę i odprowadzanie ścieków na kwotę 890,67 zł. Podkreśliła, że ogrzewanie jest kominkowe wspomagane czasem prądem. Żadnych ubezpieczeń na życie i majątkowych nie posiada, nie ma też żadnych rachunków dokumentujących wydatki na leki. Oświadczyła, że nieruchomość w R. przy ul. Z. zajęta jest nielegalnie przez osoby bez tytułu prawnego i z tego powodu nie przynosi żadnych dochodów, a jedynie generuje straty. Oświadczyła, że nie posiada żadnego samochodu oraz przedłożyła dowody potwierdzające wysokość zobowiązań spadkowych na dzień 13 lipca 2018 r.
Postanowieniem z dnia 24 lipca 2018 r., na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj.: Dz.U. z 2018 r., poz. 1302), zwanej dalej p.p.s.a., referendarz sądowy odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów wskazując, że skarżącą jako współwłaściciela licznych nieruchomości nie można było uznać za osobę ubogą, która spełniała przesłanki udzielenia prawa pomocy ze środków publicznych. Referendarz podkreślił, że skarżąca dysponując takim majątkiem powinna była zadbać o możliwość pełnego skorzystania z niego. Nie uwzględnił kosztów utrzymania określonych przez skarżącą na około 120 zł miesięcznie uznając, że nie znalazło to odzwierciedlenia w materiale dowodowym. Za niewiarygodne uznał oświadczenie o ponoszeniu kosztów opłat za wodę w wysokości 890 zł, albowiem przewyższały one wysokość jej miesięcznej emerytury. Referendarz podkreślił, że koszty sądowe powinny być traktowane jako wydatki w bieżącym budżecie domowym i zaspokajane na równi z innymi wydatkami. Inne zobowiązania finansowe skarżącej nie mogą być traktowane priorytetowo przed zobowiązaniami publicznoprawnymi.