Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Mariola Jaroszewska po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. K. na postanowienie Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 8 października 2019 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do rozbiórki obiektu budowlanego postanawia odrzucić skargę.
M. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 8 października 2019 r., nr [..].
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył co następuje.
Jak wynika z akt sprawy przedmiotem skargi jest postanowienie wydane przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w postępowaniu egzekucyjnym, na podstawie ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r., poz. 1314), dalej jako u.p.e.a., nakładające na skarżącego grzywnę w celu przymuszenia wykonania obowiązku o charakterze niepieniężnym, w postaci rozbiórki obiektu budowlanego.
Stosownie do treści art. 3 § 2 pkt 3) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), dalej jako p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu oraz postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu.
Wskazanie przez stronę zaskarżonego aktu i organu, którego działania skarga dotyczy, wobec obowiązującej w postępowaniu sądowoadministracyjnym zasady skargowości, jest dla sądu wiążące.
W niniejszej sprawie postanowienie wydane w postępowaniu egzekucyjnym, na które służy zażalenie, co do zasady pozostaje w ramach kognicji sądu wynikającej z przytoczonego przepisu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Stosownie bowiem do treści art. 122 § 3 u.p.e.a. na postanowienie powiatowego inspektora nadzoru budowlanego o nałożeniu grzywny służy zażalenie, zaś organem właściwym do jego rozpoznania jest organ odwoławczy, stosownie do treści art. 17 § 1 u.p.e.a., a więc w tym przypadku wojewódzki inspektor nadzoru budowlanego.
Jednakże, zgodnie z art. 52 § 1 p.p.s.a., skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka.
Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub ponaglenie, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 p.p.s.a.).
Jak wynika z akt sprawy skarżący nie wniósł zażalenia od skarżonego postanowienia do Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, mimo prawidłowego pouczenia zawartego w tym postanowieniu, lecz skargę do sądu na postanowienie organu pierwszej instancji, za pośrednictwem organu drugiej instancji.
Zachodzi zatem sytuacja, o której mowa w przytoczonym przepisie art. 52 § 1 p.p.s.a., a więc niewyczerpanie środków zaskarżenia przed wniesieniem skargi. W konsekwencji niniejsza skarga jest niedopuszczalna i na mocy art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. podlega odrzuceniu.
Z przedstawionych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na mocy przywołanych przepisów skargę jako niedopuszczalną odrzucił.