Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Diana Trzcińska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Asesor WSA Magdalena Dobek-Rak Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Izabela Adamowicz po rozpoznaniu w dniu 9 października 2019 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi Z. G. i L. G. na uchwałę Rady Gminy z dnia 4 grudnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie wyrażenia zgody na zawarcie umów dzierżawy nieruchomości gruntowych postanawia: 1. odrzucić skargę, 2. zwrócić skarżącym Z. G. i L. G. solidarnie ze Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku uiszczony wpis od skargi w kwocie 300 (trzysta) złotych.
Z. G. i L. G. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na uchwałę nr II/21/2018 Rady Gminy z dnia 4 grudnia 2018 r. w sprawie wyrażenia zgody na zawarcie umów dzierżawy na nieruchomości gruntowe stanowiące własność Gminy. W § 1 uchwały wskazano, że zgody na zawarcie umów dzierżawy z dotychczasowymi dzierżawcami udziela się na okres 1 roku, co jak uzasadniono jest związane z toczącym się postępowaniem w przedmiocie zwrotu przedmiotowych gruntów na rzecz poprzednich właścicieli. Jak wynika z uchwały dotyczy ona dzierżawy m.in. działek nr [..] i [...] położonych w K. H.
W skardze oraz jej uzupełnieniu z 15 marca 2019 r. strony zarzuciły, że podejmując kwestionowaną uchwalę organ nie uwzględnił stanu faktycznego i prawnego działek nr [...] i [...]. W szczególności nie uwzględniono, że aktualnie toczy się postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnika Gminy z 10 listopada 1979 r., nr [...] o przejęciu na własność Skarbu Państwa opuszczonego gospodarstwa rolnego położonego w K. H., obejmującego według rejestru gruntów działki nr [...] i [...], o łącznej powierzchni 9,40 ha, stanowiące własność L. K. W toku tego postępowania Wojewoda postanowieniem z 26 czerwca 2017 r. wstrzymał z urzędu wykonanie ww. decyzji Naczelnika z uwagi na prawdopodobieństwo wydania przez ówczesny organ decyzji z rażącym naruszeniem prawa materialnego w zakresie spełnienia przesłanek uznania gospodarstwa rolnego za opuszczone. Zdaniem skarżących zatem, nieprawdzie są zatem, że dochodzona własność gruntów jest własnością Gminy.
Skarżący podkreślili, że również J. K. w swoim zastrzeżeniu z 15 grudnia 1993 r. wskazał, że w roku 1964 r. ziemię i zabudowania czasowo przekazał szwagrowi J. Ż. w celu pilnowania majątku. Tymczasem odpowiedź Wójta Gminy z 13 marca 2017 r., gdzie wskazano, że od 19 września 1977 r. powierzchnia gruntów dzierżawionych przez J. Ż. i S. Ż. wynosiła 0,85 ha a obecnie 1,62 ha, oraz że zgodnie z oświadczeniem dzierżawcy działki nr [...] i [...] były przez niego użytkowane także w okresie od 1 października 2001 r. do 31 sierpnia 2008 r. - wskazuje na działanie organu na ich szkodę oraz poświadczenie nieprawdy w decyzji Naczelnika z 10 listopada 1979 r.
Jak dalej wskazali skarżący, przejęli oni, w dobrej wierze jako spadkobiercy ustawowi po L. K. oraz po J. K., prawo do przedmiotowych nieruchomości na mocy aktu notarialnego z 1995 r. W związku z tym działki położone w K. H. są przez skarżącego użytkowane, o czym informował organ w piśmie z dnia 2 listopada 2017 r., w szczególności strona przygotowała grunt powyższych działek do zasiewów oraz dokonała zasiewów, a także naniosła potrzebne nawozy i dokonała odchwaszczenia. Ponadto skarżący dokonał ubezpieczenia zasiewów na działce nr [...]. Reasumując, to skarżący zachowuje jako jedyny prawo do dzierżawienia przedmiotowych gruntów, które traktuje jak ojcowiznę i należy rozważyć czy skarżącemu przysługuje pierwszeństwo do dzierżawy na mocy art. 34 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 2204 ze zm.), dalej jako u.g.n.