Brak winy po stronie podmiotu dokonującego lub zamierzającego dokonać określonej czynności sądowej stanowi konieczną i jednocześnie podstawową przesłankę przywrócenia terminu. Sąd badając wystąpienie braku winy w uchybieniu terminu powinien dokonać oceny z wykorzystaniem wszystkich okoliczności sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I SA/Gd 745/98, Lex nr 42023). Należy zwrócić uwagę, że winą strony jest również zawinione działanie jej pełnomocnika procesowego. W literaturze przedmiotu dominuje pogląd, że przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, gdy strona (bądź jej pełnomocnik) dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. O braku winy w niedopełnieniu obowiązku można mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, czyli gdy strona nie mogła przeszkody usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 września 2010 r., sygn. akt I OZ 655/10, LexPolonica nr 2387928). Do okoliczności faktycznych uzasadniających brak winy w uchybieniu terminu przez zainteresowanego w literaturze zalicza się np. przerwy w komunikacji, nagłą chorobę, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar (por. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2004, str. 329).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy sąd uznał, że pełnomocnik skarżących nie uprawdopodobnił okoliczności wskazujących na brak jego winy w uchybieniu terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi oraz do uiszczenia wpisu sądowego.
Powołane we wniosku fakty związane z ciążą partnerki i urodzeniem syna pełnomocnika nie zwalniały go z podejmowania działań w sprawie prowadzonej z jego udziałem. Także trwające od 24 czerwca 2013 r. "wyczerpanie fizyczne i psychiczne" nie uprawniało go do zaprzestania prowadzenia sprawy. Należy zwrócić uwagę, że hospitalizacja, na którą się powołuje miała miejsce od 26 stycznia 2013 r., a więc już po upływie terminu dla usunięcia braków formalnych skargi i uiszczenia wpisu sądowego. Na profesjonalnym pełnomocniku ciąży obowiązek takiego zorganizowania prowadzonej działalności zawodowej, aby jego nieobecność, nawet spowodowaną zdarzeniami losowymi, w tym również chorobą, nie tamowała terminowego wykonywania czynności związanych z tokiem prowadzonego z jego udziałem postępowania. Przeszkoda w udziale w czynnościach postępowania, nawet niezawiniona, winna spowodować zadbanie przez pełnomocnika o stosowne zastępstwo (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 listopada 2012 r., sygn. akt II FZ 884/12, Lex nr 1240513). Pełnomocnik winien też poinformować o takiej przeszkodzie stronę w imieniu której działa, aby sama strona mogła podjąć stosowne działania w sprawie. Profesjonalny pełnomocnik powinien w taki sposób zorganizować pracę, by odpowiednio zabezpieczyć interesy swoich klientów, również w przypadku choroby czy innych przeszkód losowych uniemożliwiających mu osobiste reprezentowanie tych interesów (zob. tez wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2008 r., sygn. akt I FSK 184/07, Lex nr 471096).
Z powyższych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 86 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.