Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Kaznowska (spr.), po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi L. S. i Z. S. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę p o s t a n a w i a 1. odmówić zawieszenia postępowania; 2. odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
1 U Z A S A D N I E N I E
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta R. nr [...] z dnia [...] zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę budynku garażowo - gospodarczego zlokalizowanego w R. przy ul. [...]
W skardze obok zarzutów kwestionujących zaskarżoną decyzję skarżący L. i Z. S. wnieśli o zawieszenie postępowania sądowego do czasu rozpoznania ich wniosku o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie oraz o wstrzymanie wykonania zaskarżonych decyzji organu I i II instancji. Uzasadniając wniosek o wstrzymanie skarżący wskazywali, że wykonanie decyzji i rozpoczęcie budowy przez inwestorów na terenie będącym własnością skarżących wyrządzi skarżącym niepowetowaną szkodę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wnioski skarżących nie zasługują na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 61 § 1 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej zwanej p.p.s.a., wniesienie skargi do sądu nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże sąd może na wniosek strony skarżącej wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności jeżeli zaistnieją szczególne okoliczności uzasadniające takie orzeczenie, tj. gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Uwzględnienie wniosku o udzielenie tymczasowej ochrony w postaci wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, co stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 61 § 1 p.p.s.a., jest zatem uwarunkowane uprzednim stwierdzeniem, że spełniona została któraś z określonych powyżej przesłanek (okoliczności faktycznych o charakterze nadzwyczajnym). Okoliczności te Sąd winien ocenić zarówno w stosunku do strony skarżącej, jak i uczestników postępowania, bowiem konsekwencje wstrzymania bądź braku wstrzymania zaskarżonego aktu, mogą dotykać w takim samym stopniu inwestora, jak i pozostałe strony tego postępowania.
Jak wynika z brzmienia przepisu art. 61 § 3 p.p.s.a. ustawodawca co prawda nie nałożył na stronę skarżącą obowiązku wykazania, iż zachodzą przewidziane nim przesłanki wstrzymania zaskarżonego aktu, to jednakże uprawdopodobnienie przez stronę skarżącą podstaw złożonego wniosku powinno być rozpatrywane w kategoriach podejmowania działań we własnym procesowym interesie (por. M. Bogusz, Glosa do przytoczonego wyżej postanowienia NSA, [w:] Gdańskie Studia Prawnicze. Przegląd orzecznictwa 2006 r., nr 1, poz. 1). Jak wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 31 marca 2005 r., sygn. akt II OZ 155/05 ([w:] OSS z 2005 r. nr 3, poz. 72) w razie złożenia wniosku o wstrzymanie rzeczą Sądu jest zbadać z urzędu, a więc i bez wniosków strony, okoliczności decydujące o wstrzymaniu, bądź odmowie wstrzymania wykonania aktu lub czynności.
Tak więc biorąc w pierwszej kolejności pod rozwagę okoliczności badane z urzędu, a w szczególności uwzględniając przedmiot zaskarżonego rozstrzygnięcia nie można pominąć, że stosownie do art. 35a ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j.: Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) w przypadku wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję o pozwoleniu na budowę, wstrzymanie wykonania tego aktu, sąd może uzależnić od złożenia przez stronę skarżącą kaucji na zabezpieczenie roszczeń inwestora, co służy w konsekwencji ochronie interesu tego ostatniego. Brzmienie przywołanego przepisu dowodzi, że postanowienie wstrzymujące wykonanie decyzji o pozwoleniu na budowę, stanowić może dużą dolegliwość dla inwestora, mogącą nierzadko spowodować większą szkodę niż ta, jaka mogłaby wyniknąć z kontynuowania robót budowlanych prowadzonych w oparciu o zaskarżoną decyzję. Zatem inwestor, który prowadzi proces budowlany na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, narażony jest na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody nie tylko w przypadku uwzględnienia skargi, ale również w razie wstrzymania wykonania decyzji. Wskazać należy, iż kaucja wyznaczona w trybie art. 35 a powołanej ustawy Prawo budowlane, w razie uwzględnienia skargi, podlega zwrotowi, zaś w przypadku oddalenia skargi, przeznaczana jest na zaspokojenie roszczeń inwestora, przy czym w zawisłej sprawie w związku z rozmiarem planowanego przedsięwzięcia, wysokość takiej kaucji byłaby znaczna.
Oceniając w omówionym kontekście wniosek skarżących, jak również fakt, iż nie zawiera on żadnych informacji, bądź argumentów mogących uprawdopodobnić przesłanki z art. 61 § 1 p.p.s.a. Sąd doszedł do przekonania, że sporne zamierzenie inwestycyjne nie powoduje niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody po stronie skarżącej oraz po stronie uczestników postępowania. Zaskarżony akt nie rodzi też w ocenie Sądu trudnych do odwrócenia skutków. Zauważyć bowiem należy, iż nawet w wyniku wyroku uchylającego decyzję o pozwoleniu na budowę, w przypadku gdy inwestycja jest poważnie zaawansowana lub ukończona, organ nadzoru budowlanego uprawniony będzie do wydawania szeregu nakazów mających na celu doprowadzenie zrealizowanych robót budowlanych do stanu zgodności z prawem, a wówczas to inwestora, a nie skarżących obciążać będą dodatkowe koszty przy ewentualnym rozebraniu przedmiotowej inwestycji.
Wobec powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny, działając na podstawie przywołanego wyżej art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a. postanowił orzec jak w sentencji
W ocenie Sądu, również wniosek skarżących o zawieszenie postępowania na podstawie art. 125 §1 pkt 1 p.ps.a. nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż rozpoznanie niniejszej sprawy, której przedmiotem jest decyzja o pozwoleniu na budowę nie zależy od wyniku postępowania w sprawie z wniosku skarżących o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie.