Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Łucja Franiczek (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski, Sędzia WSA Andrzej Matan, Protokolant specjalista Ewa Pasiek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2020 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. w W. na uchwałę Rady Miasta Katowice z dnia 27 czerwca 2019 r. Nr IX/183/19 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego p o s t a n a w i a: umorzyć postępowanie.
Zaskarżoną uchwałą Rada Miasta Katowice działając na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1945 ze zm.) oraz po stwierdzeniu zgodności z ustaleniami studium - II edycja, przyjętym uchwałą nr XXI/483/12 z dnia 25 kwietnia 2012 r., uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w obszarze fragmentu terenu górniczego Giszowiec I Polskiej Grupy Górniczej SA KWK "Murcki-Staszic", obejmującego obszar położony w rejonie ulic Pszczyńskiej i Górniczego Stanu w Katowicach.
Uchwała ta została opublikowana w Dz. Urzęd. Woj. Śl. z dnia 9 lipca 2019 r.
W skardze do sądu administracyjnego "A" Sp. z o.o. domagała się stwierdzenia nieważności powyższej uchwały w części dotyczącej działki nr 1, obręb M., będącej w jej użytkowaniu wieczystym oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania.
Skarżąca zarzuciła naruszenie:
1) art. 9 ust, 4, art. 17 pkt 12 i art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu - poprzez błędne rozpatrzenie uwagi, zgłoszonej przez "B" Sp. z o.o. Sp.k. w zakresie przeznaczenia przedmiotowej nieruchomości - poprzez odwołanie się do uregulowań studium, dotyczących innej działki i błędne stwierdzenie niemożności zmiany przeznaczenia z terenów przemysłowo-usługowych na tereny pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną,
2) art. 1 ust. 2 pkt 7 i 9 ustawy oraz art. 21 ust. 1, art. 31 ust. 3, art. 64 ust. 3 w zw. z art. 7 Konstytucji RP - poprzez nadmierną i nieuzasadnioną ingerencję w prawo użytkowania wieczystego.
Uzasadniając skargę Spółka powołała się na naruszenie jej interesu prawnego jako użytkownika wieczystego przedmiotowej nieruchomości. Jej zdaniem, bez znaczenia prawnego jest też fakt, że w dacie wniesienia skargi uchwała ta nie została opublikowana.
Podejmując uchwałę Rada Miasta, podobnie jak poprzednio Prezydent, błędnie odwołali się do przeznaczenia przedmiotowego terenu w studium jako obszaru "T.7-UP3 - obszar zabudowy usługowo-produkcyjnej". Tymczasem z rysunku studium i zał. nr 3, wynika że działka ta oznaczona jest symbolem RK 7 - obszary wymagające rekultywacji. Zatem nietrafnie organy uznały, że na tym terenie nie ma możliwości wprowadzenia zabudowy mieszkaniowej, a przy tym w studium nie określono, na czym ma polegać rekultywacja danego terenu. Skarżąca podniosła, że dla nieruchomości decyzją nr [...] z dnia [...] r. określono warunki zabudowy dla kompleksu mieszkaniowo-usługowego z częścią biurową.
Decyzja ta była następnie przenoszona na kolejne podmioty, lecz nie uwzględniono jej na etapie opracowania projektu planu miejscowego. Dodatkowo skarżąca odwołała się do art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 5 lipca 2018 r. o ułatwieniach w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących (Dz. U. z 2018 r., poz. 1496), umożliwiającego inwestycję mieszkaniową nawet przy sprzeczności z ustaleniami studium.
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta wniósł o jej oddalenie. Skarżący błędnie zinterpretował postanowienia studium jako pozostawiającego swobodę przy zagospodarowaniu przedmiotowej nieruchomości. Teren oznaczono bowiem jako UP - obszary zabudowy usługowo-produkcyjnej, a w tym obszarze dodatkowo wyznaczono strefę obszaru o symbolu RK - obszary wymagające rekultywacji. Wynika to wprost z legendy rysunku studium. Organ wyjaśnił też, że nieruchomość skarżącej sąsiaduje z terenami wykorzystywanymi dla celów działalności zakładu górniczego, co uwzględniono w studium. Wreszcie, zdaniem organu skarżąca nie wykazała naruszenia jej interesu prawnego i przekroczenia granic władztwa planistycznego.
Na rozprawie sądowej pełnomocnik skarżącej Spółki cofnął skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Cofnięcie skargi jest dopuszczalne.
W świetle okoliczności niniejszej sprawy brak bowiem podstaw do przyjęcia, aby czynność ta zmierzała do obejścia prawa lub spowodowała utrzymanie w mocy aktu, dotkniętego wadą nieważności w zaskarżonej części. Zatem wobec skutecznego cofnięcia skargi postępowanie podlegało umorzeniu na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 oraz art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).
Skoro cofnięcie skargi nastąpiło na rozprawie brak podstaw do zwrotu wpisu sądowego (art. 232 § 1 pkt 1 ustawy).