Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie: Przewodniczący sędzia WSA Piotr Broda po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B.A. na decyzję Starosty [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie w kwestii wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych p o s t a n a w i a odmówić przyznania prawa pomocy.
Pismem z dnia 10 stycznia 2015 r. B. A. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie uprawnień do kierowania pojazdami oraz na decyzję Starosty [...] z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie. Skargi te zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału II z dnia
10 lutego 2015 r. zostały rozdzielone, przy czym skarga na decyzję Starosty [...] z dnia [...] r., nr [...] została zarejestrowana pod sygnaturą akt II SA/Gl 242/15.
Wraz ze skargą złożony został na druku urzędowego formularza PPF wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 243 § 1 pkt 1 zd. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Jednakże, zgodnie z art. 247 P.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi.
O oczywistej bezzasadności skargi można mówić wtedy, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi więc o sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego (por. J. P. Tarno Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz Warszawa 2004, str. 321, wyrok NSA z dnia 7 stycznia 2003 r. sygn. akt 745/02). Podkreślenia wymaga, iż prawo pomocy nie przysługuje przede wszystkim w razie oczywistej bezzasadności skargi z przyczyn procesowych, np. nie ulega wątpliwości, że upłynął termin do jej wniesienia, czy też strona nie wyczerpała toku instancji (zob. postanowienie NSA z 28 stycznia 2009 r., sygn. akt I OZ 35/09).
W przedmiotowej sprawie skarżący wniósł o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia z kosztów sądowych w sprawie ze skargi na decyzję Starosty [...] z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie. Zauważyć natomiast należy, że zgodnie z art. 52 § 2 P.p.s.a., skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
Z analizy akt sprawy wynika w sposób niebudzący wątpliwości, że skarżący złożył skargę na decyzję organu pierwszej instancji, tj. Starosty [...]. W zaskarżonej decyzji skarżący został natomiast prawidłowo pouczony o sposobie i terminie wniesienia odwołania do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. Z prawa tego skarżący nie skorzystał, lecz wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na decyzję organu I instancji. Skarga ta jest niedopuszczalna. Niedopuszczalność skargi jest natomiast jej oczywistą bezzasadnością w rozumieniu art. 247 P.p.s.a., a tym samym podstawą do odmowy przyznania prawa pomocy (zob. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 czerwca 2004 r., sygn. akt OZ 140/04, Lex nr 220389 oraz z dnia 20 lipca 2012 r., sygn. akt II OZ 619/12 - dostępnym na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl/cbo/query).
Z tych względów, na podstawie art. 247 P.p.s.a., należało odmówić skarżącemu przyznania prawa pomocy.