Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Łucja Franiczek po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym dnia 28 maja 2019 r. sprawy ze skargi [A] Sp. z o.o. w W. na decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie opłaty za zmniejszenie naturalnej retencji terenowej postanawia: 1. odrzucić skargę 2. zwrócić stronie skarżącej wpis sądowy w kwocie 400 (czterysta) złotych
Zaskarżoną decyzją Prezydent Miasta G. ustalił dla skarżącej spółki opłatę za usługi wodne za zmniejszenie naturalnej retencji terenowej na skutek wykonywania na nieruchomości o powierzchni powyżej 3500m2 robót lub obiektów budowlanych trwale związanych z gruntem, mających wpływ na zmniejszenie tej retencji przez wyłączenie więcej niż 70% powierzchni nieruchomości z powierzchni biologicznie czynnej na obszarach nieujętych w systemy kanalizacji otwartej lub zamkniętej.
Jako podstawa do wydania decyzji powołany został art. 269 ust. 1 pkt 1, art. 270 ust. 7, art. 272 ust. 8, 10, 24, 25,26 oraz art. 298 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. - Prawo wodne (Dz.U. z 2018 r. poz. 2268 ze zmianami), zwanej dalej Prawem wodnym.
W decyzji pouczono stronę skarżącą, że od decyzji przysługuje skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 273 ust. 8 Prawa wodnego.
Decyzja została poprzedzona określeniem tejże opłaty w oparciu o 269 ust. 1 pkt 1, art. 270 ust. 7, art. 272 ust. 8, 10, 22 i 23, art. 298 pkt 2 lit. c Prawa wodnego w drodze informacji z dnia [...] r., nr [...].
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że strona skarżąca w ustawowym 14-dniowym terminie nie złożyła reklamacji w związku z informacją ustalającą opłatę za usługi wodne, a także nie uiściła tej opłaty.
Strona skarżąca pismem z dnia 28 lutego 2019 r. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na wyżej wymienioną decyzję.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., skargę do sądu administracyjnego można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia służących stronie w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Wyczerpanie środków zaskarżenia ma miejsce w sytuacji kiedy stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia przewidziany w ustawie, taki jak zażalenie, odwołanie lub ponaglenie (art. 52 § 2 p.p.s.a.). Skarga wniesiona z pominięciem trybu odwoławczego w ramach postępowania administracyjnego, jeżeli taki przewidywała ustawa, podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna na podstawie art. 58 § 1 p.p.s.a.
Postępowanie przed organami administracji publicznej w należących do właściwości tych organów sprawach indywidualnych rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnej normują przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 149 ze zm.), zwanej dalej k.p.a. Zgodnie z art. 15 k.p.a. postępowanie administracyjne jest dwuinstancyjne. Odrębności od tej zasady, jak i innych uregulowań zawartych w tej ustawie mogą przewidywać przepisy szczególne. W braku takich odrębności do postępowania administracyjnego, o którym mowa wyżej zastosowanie mają przepisy kodeksu postępowania administracyjnego.
W ocenie Sądu od zaskarżonej decyzji przysługiwało stronie skarżącej odwołanie do organu administracyjnego II instancji.
Zgodnie z art. 269 ust. 1 pkt 1 Prawa wodnego opłatę za usługi wodne uiszcza się także za zmniejszenie naturalnej retencji terenowej na skutek wykonywania na nieruchomości o powierzchni powyżej 3500m2 robót lub obiektów budowlanych trwale związanych z gruntem, mających wpływ na zmniejszenie tej retencji przez wyłączenie więcej niż 70% powierzchni nieruchomości z powierzchni biologicznie czynnej na obszarach nieujętych w systemy kanalizacji otwartej lub zamkniętej. Wysokość tej opłaty jest ustalana w formie informacji przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta oraz przekazywana podmiotom obowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne