Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Bonifacy Bronkowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. T. na postanowienie Wojewody Śląskiego z dnia [...]r., [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania w sprawie zatwierdzenia projektu scalenia gruntów w kwestii sprzeciwu skarżącego od postanowienia starszego referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 28 czerwca 2018 r. o oddaleniu wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata z urzędu postanawia utrzymać zaskarżone postanowienie w mocy.
Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2018 r. starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach oddalił wniosek B.T. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata z urzędu.
W uzasadnieniu wskazano, że skarżący wraz z małżonką otrzymują miesięcznie około 3.500 zł z tytułu emerytury, posiada samochód o wartości około 5.000 zł, którego używa jedynie do dojazdu do lekarzy, natomiast koszty mieszkania, utrzymania, leków i inne wynoszą łącznie około 3.500 zł.
Pismem z dnia 10 lipca 2017 r. skarżący wniósł w terminie sprzeciw od powyższego postanowienia wskazując, że Sąd wie jakie są koszty utrzymania pensjonariuszy w domu pomocy społecznej, więźnia w więzieniu itd. oraz, że skarżący z żoną nie otrzymują nic z umowy o dożywocie i muszą wszystko kupić sami. Do pisma dołączył kserokopię aktu notarialnego, z którego wynika, że wraz z żoną darowali synowi nieruchomość gruntową zabudowaną budynkiem mieszkalnym z poleceniem ustanowienia umowy dożywocia w postaci nieodpłatnego zamieszkiwania na parterze domu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
W pierwszej kolejności wskazać należy, że w myśl art. 260 § 1 ustawy z dnia
30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U.
z 2018 r., poz. 1302), zwanej dalej P.p.s.a., rozpoznając sprzeciw od zarządzenia referendarza sądowego o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. W sprawach, o których mowa w § 1, wniesienie sprzeciwu od zarządzenia lub postanowienia referendarza sądowego wstrzymuje jego wykonalność. Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu (art. 260 § 2 P.p.s.a.). Sąd rozpoznaje sprawę na posiedzeniu niejawnym (art. 260 § 3 P.p.s.a.).
W myśl art. 245 § 1 P.p.s.a., strona może się ubiegać o przyznanie jej prawa pomocy w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym przysługuje, gdy osoba wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a.).
We wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżący wskazał, że posiada prawo dożywocia ustanowione na nieruchomości oraz określił wysokość uzyskiwanej wraz z małżonką emerytury oraz określił, jakie ponosi miesięczne koszty. Pomimo wezwania skarżącego do uprawdopodobnienia podawanych we wniosku o przyznanie prawa pomocy informacji, skarżący nie przedłożył dowodów świadczących o wysokości jego zarobków oraz wydatków.
W szczególności wniosek ten nie jest zasadny mając na uwadze uzyskiwany przez skarżącego i jego małżonkę dochód, który na dwie osoby wynosi niespełna 3.500 zł oraz fakt, że w niniejszej sprawie wpis sądowy wynosi 100 zł na podstawie § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.). Trudno dać wiarę twierdzeniu skarżącego, że przy uzyskiwaniu takiego przychodu żyje, jak twierdzi, ocierając się o nędzę. Jego twierdzenia co do kosztów utrzymania nie zostały poparte żadnymi obrazującymi je rachunkami za prąd, gaz, wodę i ścieki, węgiel i tym podobne. Zastrzeżenia budzi zwłaszcza twierdzenie skarżącego, że ponosi on koszty utrzymania mieszkania w wysokości 1.200 zł miesięcznie, zwłaszcza gdy zważy się, iż zgodnie z umową dożywocia ma on wraz z żoną prawo do bezpłatnego korzystania z parteru budynku.
W konsekwencji uznać należało, że skarżący nie wykazał, aby nie był w stanie ponieść kosztów postępowania.
Mając na względzie powyższe Sąd działając na podstawie art. 260 § 1 i § 3 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.