Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Krawczyk (spr.), po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. M. i M. S. na pismo Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami kraju p o s t a n a w i a 1) odrzucić skargę 2) zwrócić pełnomocnikowi skarżących kwotę [...] zł uiszczoną tytułem wpisu sądowego od skargi.
Pismem z dnia [...] r. pełnomocnik M. M. i M. S. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, za pośrednictwem Wojewody [...] skargę na czynność - pismo tegoż organu z dnia [...] r. (błędnie opatrzone datą [...] r.) nr [...], informujące o pozostawieniu bez rozpoznania na podstawie art. 64 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), dalej zwanej k.p.a., wniosku w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza granicami kraju w wyniku jego nieuzupełnienia we wskazanym uprzednio sześciomiesięcznym terminie.
Skargę wniesiono na podstawie art. 52 § 3 i art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej p.p.s.a., a tym samym przyjęto, iż zaskarżona czynność podlega kontroli sądu administracyjnego. W uzasadnieniu wskazano, iż skarga została wniesiona z zachowaniem terminu i z wyczerpaniem środków zaskarżenia, bowiem pismem z dnia [...] r. w przewidzianym terminie wezwano organ do usunięcia naruszenia prawa. Wraz ze skargą został uiszczony także wpis sądowy w wysokości [...] zł.
Ponieważ przedmiot skargi został wskazany w sposób uniemożliwiający jednoznaczne jego ustalenie, na zarządzenie przewodniczącego Wydziału II z dnia 16 grudnia, pełnomocnik skarżących sprecyzował, iż przedmiotem wniesionej skargi nie jest bezczynność Wojewody [...] a powołane pismo tego organu z dnia [...] r.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej odrzucenie, a z ostrożności procesowej o jej oddalenie. W uzasadnieniu podniósł m.in., iż strona skarżąca występując ze skargą na bezczynność organu polegającą na niewydaniu w terminie decyzji nie spełniła warunku dopuszczalności skargi, a mianowicie nie wyczerpała toku prawnego przewidzianego w procedurze administracyjnej, tj. nie złożyła w trybie art. 37 k.p.a. zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie do organu administracji publicznej wyższego stopnia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna z braku kognicji sądu administracyjnego. Niedopuszczalność taka ma miejsce m.in. wówczas, gdy skarga dotyczy aktu lub czynności nieobjętych zakresem właściwości sądu administracyjnego. Właściwość tą regulują przepisy art. 3 § 2 i 3 oraz art. 4 p.p.s.a.
W pierwszej kolejności wskazać należy, że sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej poprzez stosowanie środków określonych w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej sądy administracyjne orzekają w sprawach skarg na decyzje administracyjne, a także na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty, postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, jak również inne akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach (art. 3 § 2 pkt 1 - 4a p.p.s.a.) oraz na bezczynność organów w określonych wyżej przypadkach ( art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.). Dodać wypada nadto, iż nie istnieje przepis ustawy szczególnej, który by przewidywał w rozpoznawanej sprawie sądową kontrolę (art. 3 § 3 p.p.s.a.), jak też skarga nie dotyczy sporu o właściwość z art. 4 p.p.s.a.