Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Leszek Kiermaszek Sędziowie: Sędzia WSA Iwona Bogucka (spr.) Sędzia WSA Maria Taniewska - Banacka po rozpoznaniu w dniu 5 stycznia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A.W. i M. W. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę w kwestii wniosku skarżących o wykładnię wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 lutego 2011 r., sygn. akt II SA/Gl 915/10 postanawia: oddalić wniosek o wykładnię wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 18 lutego 2011 r., sygn. akt II SA/Gl 915/10.
Wyrokiem z dnia 18 lutego 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r., nr [...], zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą inwestorowi pozwolenia na nadbudowę garażu w budynku mieszkalnym jednorodzinnym w zabudowie szeregowej oraz orzekł, że nie podlega ona wykonaniu do czasu uprawomocnienia się tego orzeczenia. Pismem procesowym z dnia 9 listopada 2011 r., uzupełnionym następnie kolejnym pismem w dniu 28 listopada 2011 r. A. W. i M. W. zwrócili się z wnioskiem o "przeprowadzenie wykładni wyroku". W treści wniosku skarżący zacytowali dwa fragmenty uzasadnienia orzeczenia, podając, że są one dla nich niezrozumiałe.
Pierwsze zagadnienie, które budzi wątpliwości skarżących, związane jest z nieuwzględnieniem przez Sąd jednego z zarzutów skargi, a mianowicie faktu, że inwestycja prowadzona na działce sąsiedniej nie spełnienia przesłanek przewidzianych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, uzasadniających nadbudowę w granicy nieruchomości. Sąd w tym miejscu opisał wzajemną relację przepisów zawartych w poszczególnych ustępach
§ 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie
(Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm. - zwane dalej rozporządzeniem), wskazując który winien mieć zastosowanie w niniejszej sprawie. Skarżący natomiast, odnosząc się do § 15 ust. 3 pkt 3 lit. m uchwały Rady Miejskiej w G. z dnia [...] r., nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru położonego po zachodniej stronie ulicy [...] stanowiącego części dzielnicy [...] w G. (Dz. Urz. Woj. [...]), a przede wszystkim do kryterium wspólnoty interesów właścicieli, uznali, że tylko spełnienie tam wyszególnionych przesłanek pozwalałoby pozytywnie rozstrzygnąć sprawę udzielenia pozwolenia na rozbudowę garażu. Stąd kwestionują oni zasadność rozważań na temat relacji przepisów § 12 rozporządzenia, podając - według nich - właściwą kolejność zastosowania poszczególnych uregulowań ("przepis miejscowego planu w kwestii wspólnoty interesów, powinien mieć charakter lex specialis w stosunku do regulacji rozporządzenia, a został przez Sąd pominięty").
Druga wątpliwość związana jest ze wskazaniami Sądu co do dalszego postępowania organu administracji, zawartymi w uzasadnieniu z uwagi na fakt, że decyzja organu drugiej instancji została uchylona. A. W. i M. W. nie zgadzając się z wytycznymi stwierdzają, że "wskazanie Sądu wykonane przez Wojewodę w decyzji [...] z dnia [...]r. uchylające decyzje organu I instancji i umarzające postępowanie, nie ma odniesienia do obowiązku tego organu do rozpoznania sprawy według stanu faktycznego istniejącego w dniu wydania decyzji ostatecznej". Wcześniej wyrażają opinię, że nie było podstaw do uchylenia decyzji organu I instancji i umorzenia postępowania na podstawie art. 138 par. 1 pkt 2 ustawy z dnia z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. nr 98 z 2000 r., poz. 1071 z póżn. zm. - zwana dalej KPA).