Dnia 2 kwietnia 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Bohdanowicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Staniszewska Asesor WSA Michał Ruszyński Protokolant asystent sędziego Krzysztof Rogalski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2008 roku sprawy ze skargi Wojewody Lubuskiego na uchwałę Nr [...] z dnia [...] roku w sprawie wyłapywania bezdomnych zwierząt i postępowania ze zwierzętami bezdomnymi na obszarze Miasta i Gminy [...] p o s t a n a w i a : postępowanie w sprawie umorzyć.
Skargę do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego wniósł Wojewoda na uchwałę Nr [...] Rady Miejskiej z dnia [...] września 2007 r.
w sprawie wyłapywania bezdomnych zwierząt i postępowania ze zwierzętami bezdomnymi na obszarze Miasta i Gminy (Dz. Urz. Woj. Lubuskiego Nr 112, poz. 1474), na podstawie art. 93 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) oraz art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), którą na mocy upoważnienia z dnia [...] października 2006 r. Nr [...] podpisała T.K. Dyrektor Wydziału Prawnego i Nadzoru.
Domagał się stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w części, to jest:
- § 5 ust.1 obejmującej zwrot " pod warunkiem pokrycia poniesionych przez Gminę kosztów transportu, przetrzymywania i leczenia zwierzęcia" oraz
- § 5 ust.2 obejmującej zwrot : " zwierze staje się własnością schroniska"
Zaskarżonej uchwale zarzucił:
- naruszenie przepisu art. 461 § 1 kc poprzez przekroczenie umocowania przez Radę Miejską, co do uchwalenia przepisu ustanawiającego na rzecz schroniska prawa zatrzymania zwierzęcia zastępując w ten sposób wymóg złożenia stosowanego oświadczenia przez zainteresowanego wierzyciela;
- naruszenie przepisu art. 11 ust. 3 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt poprzez przekroczenie umocowania przez Radę Miejską, a także art. 140 i 222 kc poprzez postanowienie w 5 ust. 2 zaskarżonej uchwały, iż po upływie 14 dni zwierzę staje się własnością schroniska. Takie uregulowanie narusza bowiem - w sytuacji, gdy wyłapane zwierzę miało właściciela - jego prawa właścicielskie wobec zwierzęcia.
W uzasadnieniu organ wskazał, że zgodnie z treścią art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (tekst jednolity z 2003 r. Nr 106 poz.1002 z późn. zm.) wyłapywanie bezdomnych zwierząt oraz rozstrzyganie o dalszym postępowaniu z tymi zwierzętami odbywa się wyłącznie na mocy uchwały rady gminy podjętej po uzgodnieniu z powiatowym lekarzem weterynarii oraz po zasięgnięciu opinii upoważnionego przedstawiciela organizacji społecznej, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt.
Powyższy przepis określa zatem dla organu stanowiącego gminy z jednej strony kompetencję do wydania aktu prawnego regulującego kwestię wyłapywania bezdomnych zwierząt oraz dalszego z nimi postępowania, a z drugiej strony zakreśla obszar regulacji. W § 5 ust. 1 zaskarżonej uchwały Rada postanowiła, iż "złapane zwierze zostanie wydane osobie, która udowodni swoje prawo własności do zwierzęcia pod warunkiem pokrycia poniesionych przez Gminę kosztów transportu, przetrzymywania i leczenia zwierzęcia". Zdaniem skarżącego postanowienie to, obejmujące wyrażenie: " pod warunkiem porycia poniesionych przez Gminę kosztów transportu, przetrzymywania i leczenia zwierzęcia "jest rażąco sprzeczne z obowiązującym prawem, albowiem uregulowanie to ustanawia na rzecz schroniska (jego właściciela) ius retentionis (tzw. prawo zatrzymania). Prawo zatrzymania jest ingerencją w - skuteczne wobec wszystkich - prawo własności, gdyż jednym z uprawnień właściciela rzeczy uregulowanym w kc jest uprawnienie do posiadania rzeczy będącej przedmiotem własności. Zgodnie z ustawą o ochronie zwierząt do spraw nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące rzeczy stąd też, zgodnie z art. 461 § 1 kc, zobowiązany do wydania cudzej rzeczy może ją zatrzymać, aż do chwili zaspokojenia lub zabezpieczenia przysługujących mu roszczeń o zwrot nakładów na rzecz oraz roszczeń o naprawienie szkody przez rzecz wyrządzonej. Prawo to powstaje w drodze oświadczenia woli zainteresowanego wierzyciela, którym w tym wypadku jest zobowiązany do wydania cudzej rzeczy .