Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. - Jarosław Piątek po rozpoznaniu w dnia 18 maja 2012 r. w Gorzowie Wlkp. na posiedzeniu niejawnym wniosku A.R. o udzielenie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania p o s t a n a w i a : odmówić przyznania prawa pomocy.
Na podstawie zarządzenia z dnia 20 marca 2012 r. Przewodniczącego II Wydziału, A.R. został wezwany do uiszczenia w terminie 7 dni wpisu od skargi w wysokości 200 zł.
10 kwietnia 2012 r. wpłynął do sądu wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
W uzasadnieniu wniosku A.R. wskazał, że znajduje się w bardzo trudnej sytuacji materialnej. Skarżący podał, że jest osoba bezrobotną, bez prawa do zasiłku.
Na podstawie zarządzenia referendarza sądowego z dnia 13 kwietnia 2012 r., skarżący został wezwany do uzupełnienia w terminie 7 dni złożonego wniosku o przyznanie prawa pomocy, poprzez:
1. przedłożenie zaświadczenia potwierdzającego posiadanie przez skarżącego statusu osoby bezrobotnej,
2. przedłożenie rachunków potwierdzających ewentualnie ponoszone koszty zakupu leków (leczenia),
3. przedłożenie wyciągu z wszystkich posiadanych rachunków bankowych za okres od 02/2012 r. do 04/2012 r.,
Powyższe wezwanie zostało doręczone skarżącemu 2 maja 2012 r. A.R. nie odpowiedział na powyższe wezwanie.
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej zwanej p.p.s.a.), prawo pomocy w zakresie częściowym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 3 p.p.s.a.).
Instytucja pomocy prawnej jest wyjątkiem od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez same strony. Celem przyznania prawa pomocy jest zapewnienie realizacji konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które ze względu na brak odpowiednich środków nie są w stanie ponieść, miedzy innymi kosztów sądowych (wpisu) czy kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika.
Należy podkreślić, że ciężar dowodu co do wykazania przesłanek uzasadniających przyznanie prawa pomocy spoczywa na podmiocie występującym z takim żądaniem, co jednoznacznie wynika z treści przepisu art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.
W niniejszej sprawie A.R. nie uzupełnił złożonego wniosku o przyznanie prawa pomocy.
Skarżący nie przedstawił bowiem dokumentu potwierdzającego posiadanie statusu osoby bezrobotnej. A.R. nie przedłożył również wyciągów z rachunków bankowych. Tym samym nie jest możliwe dokonanie wszechstronnej analizy sytuacji majątkowej skarżącego.
Należy podnieść, że wykazać oznacza dowieść, udokumentować czy udowodnić, a nie jedynie oznajmić czy poinformować (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 września 201 1 r., l FZ 189/11 , LEX nr 948866). Prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bezrobotnym, samotnym, bez źródeł stałego dochodu i bez majątku oraz pozbawionych (obiektywnie) możliwości uzyskania środków na ten cel z jakichkolwiek źródeł (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2010 r., l OZ819/10,LEXnr742076).
W konkluzji należy zatem stwierdzić, że A.R. nie wykazał, że zachodzi przesłanka o której mowa w art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia.