POSTANOWIENlE Dnia 8 czerwca 2010 r. Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie WIkp. - Jarosław Piątek po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2010 r. w Gorzowie WIkp. na posiedzeniu niejawnym wniosku M.D. o udzielenie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi na postanowienie Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia odwołania postanawia: 1. zwolnić skarżącego od ponoszenia kosztów sądowych, 2. ustanowić adwokata.
Na podstawie zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z dnia 14 maja 2010 r., M.D. został wezwany do uiszczenia wpisu od wniesionej skargi w wysokości 100 zł.
31 maja 2010 r. do sądu wpłynął wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia adwokata.
W uzasadnieniu wniosku M.D. podał, że jest osobą samotną, bezrobotną (bez prawa do zasiłku). Skarżący oświadczył, że utrzymują go rodzice, którzy otrzymują renty w łącznej wysokości 1.400 zł.
Wniosek zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej zwanej p.p.s.a.) prawo pomocy w zakresie całkowitym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika podatkowego (art. 245 § 2 p.p.s.a.). Instytucja pomocy prawnej jest wyjątkiem od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez same strony. Celem przyznania prawa pomocy jest zapewnienie realizacji konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które ze względu na brak odpowiednich środków nie są w stanie ponieść, miedzy innymi kosztów sądowych (wpisu) czy kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika. Należy podkreślić, iż co do zasady, prawo pomocy obejmuje osoby nie osiągające żadnych dochodów lub osiągające dochód wybitnie niski, który nie pozwala na uiszczenie kosztów, nawet przy poczynionych oszczędnościach w wydatkach koniecznych. Tak więc przepisy o prawie pomocy mają zastosowanie wyłącznie do osób, które mimo największych starań nie mogą poczynić oszczędności i ponieść kosztów postępowania sądowego. W literaturze przedmiotu wskazuje się, iż prawo pomocy ma służyć najuboższym, to jest podmiotom, dla których konieczność ponoszenia kosztów związanych z postępowaniem sądowym oznaczałaby faktyczne ograniczenie lub pozbawienie prawa do sądu (zob. H.Knysiak-Molczyk, Przesłanki przyznania prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Przegląd Prawa Publicznego 2007, nr 4, s. 36-39).
W niniejszej sprawie fakty podane przez M.D. uzasadniają wniosek, że nie jest on w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Należy wskazać, że skarżący przedłożył zaświadczenie wystawione w dniu [...] maja 2010 r. przez Powiatowy Urząd Pracy z którego wynika, że jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku.
Z treści formularza PPF wynika, że M.D. nie posiada oszczędności ani majątku.
W sprawie nie występują racjonalne przesłanki mogące podważyć wiarygodność oświadczenia skarżącego w przedmiocie jego sytuacji materialnej.
Reasumując należy stwierdzić, że wniosek M.D. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym zawiera usprawiedliwione podstawy i dlatego został uwzględniony.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia.