Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie WIkp. w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Michał Ruszyński po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku T.C. o sprostowanie postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie WIkp. z dnia 9 czerwca 2010 r. sygn. akt 11 SA/Go 350/10 w sprawie ze skargi T.C. na postanowienie Prokuratora Rejonowego w M. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania psychiatryczne postanawia: odmówić sprostowania postanowienia.
Pismem z dnia [...] maja 2010 r. T.C. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę na postanowienie Prokuratora Rejonowego z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania psychiatryczne.
Postanowieniem z dnia 9 czerwca 2010 r. (sygn. akt II SA/Go 350/10) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. odrzucił skargę T.C. z uwagi na fakt, iż sprawa nie należała do właściwości sądu administracyjnego.
Wnioskiem z dnia [...] czerwca 2010 r. skarżący zwrócił się o sprostowanie niedokładności w w/wym. postanowieniu. Zdaniem skarżącego w uzasadnieniu postanowienia z dnia 9 czerwca 2010 r. pojawiły się niedokładności, które miały istotny wpływ na treść orzeczenia. Skarżący wskazał między innymi, że wobec stwierdzenia Sądu zawartego w uzasadnieniu w/wym. postanowienia, iż "zdaniem skarżącego powyższe postanowienie nie zawierało stosownej informacji o sposobie jego zaskarżenia", warunek wynikający z treści art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), został przez niego spełniony. Ponadto T.C. podkreślił, że dokładnie wskazał w swojej skardze, jaki został naruszony przepis prawa oraz dowody i fakty z życia, które dowodzą, że nie ma podstaw do podejrzewania jego osoby o niepoczytalność.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 156 § 1 w związku z art. 166 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej p.p.s.a. sąd może z urzędu sprostować w postanowieniu niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki.
Stosownie natomiast do treści art. 166 p.p.s.a. do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy o wyrokach, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.
Przedmiotem sprostowania może być każdy wyrok, jak również postanowienie bez względu na ich zaskarżalność czy prawomocność, a złożenie wniosku nie ma wpływu na bieg terminu do wniesienia środka odwoławczego. Ponadto sprostowanie orzeczenia sądowego jest konstrukcją procesową mającą na celu naprawienie jego wadliwości przez nadanie mu takiego brzmienia, jakie sąd zamierzał. Jednocześnie nie może prowadzić do zmiany lub uchylenia tego orzeczenia, co jest dopuszczalne tylko w drodze jego zaskarżenia środkiem odwoławczym.
W przedmiotowej sprawie orzeczenie wydane przez sąd nie zawiera wadliwości określonych w art. 156 § 1 p.p.s.a. i nie wymaga sprostowania. Treść postanowienia w sposób jasny i czytelny wskazuje na przyczyny odrzucenia skargi i jest zgodna z treścią jaką sąd zamierzał jej nadać. Wobec tego nie znaleziono podstaw do sprostowania niedokładności postanowienia.
W świetle powyższych okoliczności, na podstawie art. 156 § 1 w związku z art. 166 p.p.s.a., sąd orzekł jak w sentencji.