Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Szumilas po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi D.B. na uchwałę Rady Miasta z dnia 25 lutego 2014 r., Nr LXII.531.2014 w przedmiocie rozpatrzenia skargi na działalność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej postanawia: odrzucić skargę.
W dniu 3 czerwca 2014r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. wpłynęła skarga D.B. na uchwałę Rady Miasta z dnia 25 lutego 2014 r., Nr LXII.531.2014 w przedmiocie rozpatrzenia skargi na działalność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej.
Skarżąca podkreśliła nieprawidłowe działanie organu, które nie służy załatwieniu kierowanych przez nią do organów administracji publicznej spraw w zakresie wnioskowanej pomocy materialnej.
W odpowiedzi na skargę Rada Miasta wniosła o odrzucenie skargi, podkreślając, iż sprawa nie należy do kognicji sądów administracyjnych. Organ wskazał na ukształtowane orzecznictwo sądów administracyjnych, że sądy te nie są właściwe do rozpoznawania skarg powszechnych, jakimi są skargi zawarte w dziale VIII Kodeksu postępowania administracyjnego, tj. skargi zawiązane z krytyką wykonywania zadań przez właściwe organy albo ich pracowników.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlegała odrzuceniu jako niedopuszczalna.
W pierwszej kolejności wskazać należy, że przed przystąpieniem do merytorycznego rozpoznania skargi Sąd bada legitymację skargową, zachowanie terminu oraz warunków formalnych skargi, a przede wszystkim dokonuje oceny dopuszczalności skargi. W tym ostatnim aspekcie chodzi głównie o to, czy skarga dotyczy przedmiotu objętego właściwością sądu administracyjnego.
Granice kognicji rzeczowej wojewódzkich sądów administracyjnych sprecyzowane zostały w przepisach art. art. 3 § 2 i 3 oraz art. 4 i art. 5 ustawy z dnia
30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U.
z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie jako "p.p.s.a.", jak również wynikają ze szczególnych przepisów zawartych w innych aktach prawnych.
Zaskarżona uchwała Rady Miasta z dnia 25 lutego 2014 r., Nr LXII.531.2014 w przedmiocie rozpatrzenia skargi na działalność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, wydana została na podstawie art. 229 pkt 3, art. 238 § 1, art. 239 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.), zwanej dalej jako "k.p.a.". Uchwałą tą organ uznał za bezzasadną skargę D.B. na działalność Dyrektora MOPS, przekazaną przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w dniu 23 stycznia 2014 r. Organ wskazał jednocześnie, iż brak jest okoliczności świadczących o niezasadnym lub niesłusznym postępowaniu Dyrektora w sprawie.
Wyjaśnić zatem należy, iż postępowanie w sprawach skarg i wniosków zostało uregulowane w dziale VIII kodeksu postępowania administracyjnego, którego rozdział 2, obejmujący przepisy art. 227 - 240 k.p.a. normuje postępowanie skargowe.
W myśl art. 227 k.p.a. przedmiotem skargi może być zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw.
W postępowaniu skargowym uregulowanym w dziale VIII k.p.a. nie rozstrzyga się konkretnej sprawy administracyjnej, w konsekwencji nie kończy się ono wydaniem decyzji administracyjnej. Postępowanie to służy jedynie usprawnieniu działania administracji, eliminowaniu z niej zjawisk, takich jak nadmierna przewlekłość postępowania czy biurokratyzm. Postępowanie skargowe stanowi odrębny rodzaj postępowania, które zostaje uruchamiane, gdy skarga nie daje podstaw do żądania wszczęcia postępowania administracyjnego ogólnego lub szczególnego, a także nie może stanowić podstawy wniesienia powództwa lub wniosku czy skargi zmierzających do wszczęcia postępowania sądowego.