Dnia 17 grudnia 2008 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grażyna Staniszewska po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2008 roku w Gorzowie Wlkp. na posiedzeniu niejawnym wniosku P.P. o udzielenie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] roku, nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami p o s t a n o w i ł: 1. przyznać prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych, 2. ustanowić adwokata.
W sprawie ze skargi P.P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] czerwca 2008 roku, nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami, wezwano stronę skarżącą do uiszczenia wpisu sądowego w wysokości 200 złotych.
W związku z wyżej wskazanym wezwaniem, J.P. pełnomocnik skarżącego, złożył wniosek o przyznanie prawa pomocy. Dnia 22 października 2008 roku wpłynął do sądu wniosek P.P. o przyznanie prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.
W uzasadnieniu wniosku wskazano, że skarżący nie pracuje, nie posiada żadnego majątku, pozostaje na utrzymaniu ojca, który pobiera rentę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. zważył, co następuje:
Wniosek okazał się uzasadniony.
W myśl art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej zwanej p.p.s.a.) prawo pomocy w zakresie całkowitym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika podatkowego (art. 245 § 2 p.p.s.a.).
Należy podnieść, iż co do zasady, prawo pomocy obejmuje osoby nie osiągające żadnych dochodów lub osiągające dochód wybitnie niski, który nie pozwala na uiszczenie kosztów, nawet przy poczynionych oszczędnościach w wydatkach koniecznych. Tak więc przepisy o prawie pomocy mają zastosowanie wyłącznie do osób, które mimo największych starań nie mogą poczynić oszczędności i ponieść kosztów postępowania sądowego. Również w orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż instytucja zwolnienia od kosztów sądowych stanowi w istocie pomoc państwa dla osób, które z uwagi na ich trudną sytuację materialną nie mogą uiścić kosztów bez wywołania uszczerbku w koniecznych kosztach utrzymania siebie i rodziny. Ubiegający się o taką pomoc winien więc w każdym wypadku poczynić oszczędności we własnych wydatkach, do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania siebie i rodziny. Dopiero gdyby poczynione w ten sposób oszczędności okazały się niewystarczające - może zwrócić się o pomoc państwa (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z 24 września 1984 r., II CZ 104/84 LEX nr 8623).
Fakty podane przez pełnomocnika skarżącego J.P. jak i okoliczności wynikające z akt sprawy świadczą o bardzo trudnej sytuacji materialnej skarżącego P.P.. Wskazać, przy tym należy, iż jak wynika z akt sprawy biegli lekarze psychiatrzy rozpoznali u skarżącego chorobę psychiczną w postaci schizofrenii paranoidalnej oraz nadużywanie środków psychotycznych. W związku z powyższym P.P. był czterokrotnie hospitalizowany psychiatrycznie.
Z uwagi na powyższe w świetle zasad doświadczenia życiowego uprawniony jest wniosek, iż oświadczenie zawarte we wniosku PPF złożone przez J.P. występującego w niniejszej sprawie w charakterze pełnomocnika skarżącego, oparte jest na prawdzie. Z powyższego oświadczenia wynika, iż J.P. żyjący z przyznanej mu renty utrzymuje skarżącego, który jest osobą bezrobotną. Wynika z tego również, iż środki pieniężne którymi dysponuje skarżący wraz ze swym ojcem pozwalają jedynie na pokrycie innych podstawowych własnych potrzeb życiowych. W takiej sytuacji nie sposób mówić o możliwości dokonywania przez wnioskodawcę oszczędności w wydatkach w celu poniesienia kosztów postępowania sądowego, jak i wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika.
Z tych względów ustanowienie adwokata jest uzasadnione.
W konkluzji należy stwierdzić, że wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy zawiera usprawiedliwione podstawy i dlatego został w całości uwzględniony.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia.