Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Linska - Wawrzon (spr.), Sędziowie Asesor WSA Michał Ruszyński, Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek, Protokolant Krzysztof Rogalski, po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2007 r. na rozprawie sprawy ze skargi D.B. na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie : rozpatrzenia skarg na działalność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej p o s t a n a w i a Odrzucić skargę.
D.B. wniosła skargę w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] lipca 2006 r., nr [...], w przedmiocie rozpatrzenia skarg na działalność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Uchwałą tą Rada uznała skargi D.B. z dnia [...] lutego, [...] maja, [...] maja, [...] czerwca, [...] czerwca, [...] czerwca 2006 r. na działalność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej za bezzasadne. Skargi te dotyczyły zaniedbań, nienależytego wykonywania zadań oraz naruszenia praworządności, których według skarżącej dopuścił się Dyrektor Ośrodka oraz podlegli mu pracownicy, odmawiając udzielenia skarżącej pomocy społecznej w oczekiwanym przez nią rozmiarze. Skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości, albowiem jej zdaniem Rada Miasta powieliła zaniedbania i nieprawidłowości popełnione przez Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej oraz podległych mu pracowników.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skargę należało odrzucić.
Postępowanie w sprawach skarg i wniosków zostało uregulowane w dziale VIII kodeksu postępowania administracyjnego, którego rozdział 2, obejmujący przepisy art. 227 - 240, normuje postępowanie skargowe. W myśl art. 227 k.p.a. przedmiotem skargi może być zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw. W sytuacji, gdy przepisy szczególne nie określają organów właściwych do rozpatrywania skarg, zgodnie z art. 229 pkt 3 k.p.a. organem właściwym do rozpatrzenia skargi dotyczącej zadań lub działalności wójta (burmistrza, prezydenta miasta) i kierowników gminnych jednostek organizacyjnych, jest rada gminy.
W niniejszej sprawie Rada Miasta rozpatrywała skargę na działalność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Uchwałą z dnia [...] lipca 2006 r. Rada uznała skargę za bezzasadną. Pismem z dnia [...] września 2006 r. Przewodniczący Rady Miasta pouczył skarżącą o możliwości zaskarżenia podjętej uchwały do sądu administracyjnego, na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Pouczenie skierowane do skarżącej nie uwzględnia jednak regulacji zawartej w przepisach k.p.a., normujących postępowanie skargowe oraz charakteru tego postępowania.
W postępowaniu skargowym uregulowanym w dziale VIII k.p.a. nie rozstrzyga się konkretnej sprawy administracyjnej, w konsekwencji nie kończy się ono wydaniem decyzji administracyjnej. Stosownie do art. 237 § 3 k.p.a. o sposobie załatwienia skargi zawiadamia się skarżącego, przy czym elementy składowe tego zawiadomienia określa art. 238 § 1 k.p.a. Nie służy na nie skarga do sądu administracyjnego, nie jest ono bowiem innym niż decyzje i postanowienia aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej, dotyczącym uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (G. Łaszczyca, Cz. Martysz, A. Matan, Kodeks postępowania administracyjnego, t. II, Zakamycze 2005, s. 544-545). Tego typu akty lub czynności muszą spełniać następujące przesłanki: nie mają charakteru decyzji lub postanowienia, są podejmowane w sprawach indywidualnych, muszą mieć charakter publicznoprawny, dotyczą uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Ostatnia przesłanka oznacza, że musi istnieć ścisły i bezpośredni związek między działaniem lub zaniechaniem określonego działania organu administracji a możliwością realizacji uprawnienia (obowiązku) wynikającego z przepisu prawa przez podmiot niepowiązany organizacyjnie z organem wydającym dany akt lub podejmującym daną czynność (J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2006, s. 29-30). Zawiadomienie z art. 238 § 1 k.p.a. nie posiada tej ostatniej cechy, co przesądza o niezaskarżalności tego typu czynności.