Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. - Jarosław Piątek po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2013 r. w Gorzowie Wlkp. na posiedzeniu niejawnym wniosku K.K. o udzielenie prawa pomocy w zakresie ustanowienia pełnomocnika w sprawie ze skargi na zarządzenie zastępcze Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wygaśnięcia mandatu radnego postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
Dnia 4 listopada 2013 r. r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. wpłynął wniosek K.K. o przyznanie prawa pomocy złożony na urzędowym formularzu PPF w zakresie ustanowienia pełnomocnika.
W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że jego miesięczny dochód wynosi 9.542 zł (brutto). K.K. podał, że uiszcza alimenty w wysokości 800 zł, a koszty utrzymania domu wynoszą 1.000 zł miesięcznie.
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej zwanej p.p.s.a.), prawo pomocy w zakresie częściowym przysługuje osobie fizycznej wówczas, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 3 p.p.s.a.).
Instytucja pomocy prawnej jest wyjątkiem od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez same strony. Celem przyznania prawa pomocy jest zapewnienie realizacji konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które ze względu na brak odpowiednich środków nie są w stanie ponieść, miedzy innymi kosztów sądowych (wpisu) czy kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika.
W niniejszej sprawie nie sposób przyjąć, aby zachodziły okoliczności uzasadniające ustanowienie dla K.K. ustanowienie zawodowego pełnomocnika. Należy wskazać, że miesięczny dochód skarżącego wynosi 9.542 zł (brutto).
Zważyć również trzeba, że w postępowaniu w sprawie przyznania prawa pomocy badaniu podlega nie tylko dochód wnioskodawcy, ale także posiadany majątek oraz oszczędności. Z formularza PPF wynika, że skarżący posiada ponad 120.000 zł oszczędności.
W orzecznictwie wskazuje się, że prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bezrobotnym, samotnym, bez źródeł stałego dochodu i bez majątku oraz pozbawionych (obiektywnie) możliwości uzyskania środków na ten cel z jakichkolwiek źródeł. Koszty sądowe należy traktować jako wydatki bieżące w budżecie rodziny, które powinny być zaspokajane na równi z innymi podstawowymi wydatkami (zob. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2010 r,, I OZ 819/10, LEX nr 742076).
W literaturze przedmiotu również zwrócono uwagę, że prawo pomocy ma służyć najuboższym, to jest podmiotom, dla których konieczność ponoszenia kosztów związanych z postępowaniem sądowym oznaczałaby faktyczne ograniczenie lub pozbawienie prawa do sądu (zob. H.Knysiak-Molczyk, Przesłanki przyznania prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym, Przegląd Prawa Publicznego 2007, nr 4, s. 36-39). Tytułem przykładu można wymienić osoby bezrobotne czy pobierające niskie świadczenia emerytalno-rentowe.
W konkluzji należy stwierdzić, że K.K. nie wykazał, że została spełniona przesłanka o której mowa w art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.
Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji postanowienia.