Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Michał Ruszyński po rozpoznaniu w dniu 21 października 2009r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A.Z. i M.Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności postanawia odrzucić skargę.
W dniu 3 września 2009r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. wpłynęła skarga A.Z. i M.Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2009r. nr [...] w przedmiocie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności.
Wobec powzięcia przez Sąd wątpliwości co do tożsamości osób skarżących, Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 10 września 2009r. skarżący M.Z. został wezwany do podania w terminie 7 dni czy skarga została wniesiona wyłącznie przez niego, czy również przez jego żonę A.Z., pod rygorem przyjęcia, że skargę wniósł wyłącznie M.Z..
W odpowiedzi pismem z dnia [...] września 2009r. M.Z. poinformował, że przedmiotową skargę złożyła również A.Z..
Kolejnym zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 23 września 2009r. osoby skarżące, tj. A.Z. i M.Z. zostali wezwani do uiszczenia solidarnie wpisu sądowego od złożonej skargi w wysokości 100 zł. Wezwanie to skutecznie doręczono skarżącym w dniu 28 września 2009r. Do dnia 14 października 2009r. wymagany wpis nie został przez skarżących uiszczony.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 230 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) -zwanej dalej p.p.s.a., od pism wszczynających postępowanie przed sądem administracyjnym w danej instancji pobiera się wpis stosunkowy lub stały. Jednym z takich pism jest skarga.
W myśl art. 220 § 1 p.p.s.a. sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata. Jeżeli zatem pismo wniesione do sądu obarczone jest brakiem w postaci jego nieopłacenia, przewodniczący nakłada na wnoszącego obowiązek uiszczenia w terminie 7 dni wpisu sądowego we wskazanej wysokości, pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania, a w przypadku skargi - pod rygorem jej odrzucenia (art. 220 § 3 p.p.s.a.).
Sygn. akt II SA/Go 702/09
Przepis art. 214 § 2 p.p.s.a. stanowi ponadto, że pismo wnoszone przez kilka osób, których uprawnienia lub obowiązki związane z przedmiotem zaskarżenia są wspólne, podlega jednej opłacie. W przeciwnym razie każda z tych osób uiszcza opłatę oddzielnie stosownie do swojego uprawnienia lub obowiązku.
W niniejszej sprawie przedmiotem postępowania jest przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości gruntowej. Z akt sprawy wynika, że współużytkownikami wieczystymi tej nieruchomości byli A. i M.Z., w związku z czym należy przyjąć, że ich uprawnienia i obowiązki związane z przedmiotem zaskarżenia są wspólne.
Kierując się treścią powyższych przepisów Przewodniczący Wydziału zarządzeniem z dnia 23 września 2009r. wezwał skarżących do uiszczenia solidarnie, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi, wpisu sądowego od złożonej skargi w wysokości 100 zł, zaznaczając jednocześnie, że wpłacenie tej kwoty przez któregokolwiek przez skarżących zwalnia pozostałe osoby z tego obowiązku.
Wezwanie powyższe zostało przesłane do obu skarżących odrębnie. Przesyłka adresowana do A.Z. odebrana została osobiście przez skarżącą w dniu 28 września 2009r, o czym świadczy jej własnoręczny podpis na zwrotnym potwierdzeniu odbioru (k. 22), natomiast przesyłkę adresowaną do M.Z., w ramach doręczenia zastępczego (art. 72 p.p.s.a.), odebrał dorosły domownik - jego żona A.Z. również w dniu 28 września 2009r. (k. 23). Zatem ostatnim dniem, w którym skarżący mogli wywiązać się z nałożonego nań obowiązku był dzień 5 października 2009r.
Z dokonanych przez Sąd ustaleń wynika, że pomimo upływu zakreślonego 7-dniowego terminu, do dnia 14 października 2009r. skarżący nie uiścili wskazanej kwoty tytułem wpisu sądowego.
W konsekwencji, na podstawie art. 220 § 1 i § 3 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji postanowienia.