Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Staniszewska po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi B.U. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie wymeldowania postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
B.U., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2019 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania.
Skarga zawierała wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Pełnomocnik uzasadnił wniosek okolicznościami sprawy, tj. próbami podejmowanymi przez P.U. uniemożliwienia skarżącemu zamieszkiwania w nieruchomości. Skarżący obawia się, iż wobec wydania decyzji o wymeldowaniu wnioskodawczyni w asyście policji, dokona przymusowej wyprowadzki skarżącego z nieruchomości i wymieni do niej zamki, co z kolei spowoduje, iż będzie on musiał skorzystać z powództwa o przywrócenie naruszonego posiadania. Ponadto skarżący podkreślił, iż P.U. wniosła o orzeczenie eksmisji skarżącego z przedmiotowej nieruchomości i sprawa jest w toku między stronami, a zatem brak jest podstaw na obecnym etapie do wykonania decyzji o wymeldowaniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), dalej p.p.s.a. po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1 tego przepisu, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (...). Regulacja ta ma charakter fakultatywny i stanowi formę tymczasowej ochrony w postępowaniu sądowo administracyjnym, stanowiąc wyjątek od zasady wynikającej z art. 61 § 1 p.p.s.a., w myśl której wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności.
Rozstrzygając na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a., Sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych, do których należą: niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Od tej zasady ustawodawca przewidział dwa wyjątki dotyczące aktów prawa miejscowego, które weszły w życie oraz aktów lub czynności, których wstrzymanie wykonania wyłącza ustawa szczególna.
Podstawową przesłanką zastosowania instytucji ochrony tymczasowej jest zatem istniejące realnie niebezpieczeństwo zaistnienia takiej szkody (majątkowej, a także niemajątkowej), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego z uwagi na utratę przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub poniesie on straty na życiu lub zdrowiu (por. sygn. akt II SA/Kr 1368/17, l OZ 1074/05, GZ 138/04). Trudne do odwrócenia skutki to z kolei skutki faktyczne lub prawne, które raz zaistniałe spowodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, a powrót do stanu poprzedniego może nie nastąpić lub nastąpić po długim czasie czy przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków.