Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Agnieszka Nawara - Dubiel po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Firma A na uchwałę Nr XII/183/2015 Rady Miasta Zakopane z dnia 3 września 2015 r. w sprawie utworzenia parku kulturowego pod nazwą "Park Kulturowy obszaru ulicy Krupówki" postanawia odrzucić skargę.
Zaskarżona uchwała stanowi akt prawa miejscowego, a zatem na podstawie art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) - dalej "p.p.s.a." - akt ten podlega kognicji sądu administracyjnego.
W dniu 1 czerwca 2017 r. weszła w życie ustawa z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 935) - dalej jako "ustawa nowelizująca". Wprowadziła ona zmiany między innymi w zakresie art. 52 i 53 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy nowelizującej - przepisy art. 52 i art. 53 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jak również przepisy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą stosuje się do aktów i czynności organów administracji publicznej dokonanych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.
Wynika z tego, że dla ustalenia, która wersja przepisów art. 52 i 53 ustawy p.p.s.a. ma zastosowanie w danej sprawie rozstrzygająca jest nie data wniesienia skargi, lecz data wydania zaskarżonego aktu.
Niewątpliwie zaskarżona uchwała została uchwalona przed wejściem w życie ustawy nowelizującej (co nastąpiło 1 czerwca 2017 r.), a zatem zastosowanie w niniejszej sprawie znajdą przepisy art. 52 i 53 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.).
Zgodnie z art. 52 § 1 p.p.s.a. w brzmieniu sprzed nowelizacji skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka.
W myśl § 4 art. 52 w brzmieniu sprzed nowelizacji w przypadku między innymi aktów prawa miejscowego - jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi i nie stanowi inaczej, należy również przed wniesieniem skargi do sądu wezwać na piśmie właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa. W takiej sytuacji, zgodnie z art. 53 § 2 p.p.s.a. w brzmieniu sprzed nowelizacji skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa.
Skarżąca spółka została wezwana do wykazania, że przed wniesieniem skargi wezwali organ do usunięcia naruszenia prawa (k. 23 - 24), jednakże wezwanie to pozostało bez odpowiedzi.
Skoro zaś skarżąca nie wyczerpała środków zaskarżenia przed wniesieniem skargi, to jej skarga jako niedopuszczalna podlegała odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.
Dodatkową podstawą do odrzucenia skargi w niniejszej sprawie jest art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a. tj. nieuzupełnienie jej braków formalnych. Wniesiona skarga została podpisana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, jednakże nie dołączono do niej pełnomocnictwa. O uzupełnienie tego braku formalnego pełnomocnik został wezwany (k. 23 - 24), jednakże i to wezwanie pozostało bez odpowiedzi.