Wniosek w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Sentencja

Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Agnieszka Góra po rozpoznaniu w dniu 23 października 2013r na posiedzeniu niejawnym wniosku P.Z. o zwolnienie od kosztów sądowych lub częściowe zwolnienie od kosztów w sprawie skargi na uchwałę Rady Miejskiej w M. z dnia 24 października 2012r. Nr 209/XXVI/2012 w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego p o s t a n a w i a oddalić wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych lub częściowe zwolnienie od kosztów.

Uzasadnienie strona 1/2

W dniu 18 października 2013r. skarżący złożył wniosek o całkowite lub częściowe zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie skargi na uchwałę Rady Miejskiej w M. z dnia 24 października 2012r. wydanej w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Skarżący domaga się zwolnienia z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych. W uzasadnieniu swego wniosku podaje, iż jest jedynym żywicielem rodziny, ma dwójkę dzieci w wieku szkolnym, żona nie pracuje. Dodaje, iż buduje dom jednorodzinny 145 m2 w miejscowości P. , aktualnie jest na etapie prac wykończeniowych.

Zdaniem orzekającego, wniosek skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie.

Z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy wynika, iż skarżący prowadzi gospodarstwo domowe z żoną oraz dwójką dzieci w wieku szkolnym. Rodzina utrzymuje się z wynagrodzenia za pracę skarżącego w kwocie 7000 zł.

Z oświadczenia skarżącego, znajdującego się w aktach sprawy wynika także, iż posiada on dom w budowie do wykończenia o pow. 145 m2, posadowiony na działce 12,7 ha, nieruchomości rolne o pow. 1,00 ha. Wnioskodawca nie wykazuje faktu posiadania cennych ruchomości, oświadcza natomiast, iż posiada oszczędności w kwocie 2000 zł.

Instytucja zwolnienia od kosztów sądowych stanowi w istocie pomoc państwa dla osób, które z uwagi na ich trudną sytuację materialną nie mogą uiścić kosztów bez wywołania uszczerbku w koniecznych kosztach utrzymania siebie i rodziny. Ubiegający się o taką pomoc winien więc w każdym wypadku poczynić oszczędności we własnych wydatkach, do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania siebie i rodziny. Dopiero gdyby poczynione w ten sposób oszczędności okazały się niewystarczające - może zwrócić się o pomoc państwa.

Zgodnie z art. 246 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - prawo pomocy w zakresie całkowitym może być przyznane osobie, która wykaże, iż nie ma jakichkolwiek dochodów do pokrycia kosztów postępowania, natomiast w zakresie częściowym - gdy wykaże, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku w koniecznym utrzymaniu siebie i rodziny.

Użyte w art. 246 ustawy sformułowanie "gdy osoba wykaże" oznacza, iż to na wnoszącym o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar dowodu, iż znajduje się w sytuacji uzasadniającej przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym lub częściowym. Powołany przepis nie pozostawia wątpliwości co do tego, że inicjatywa dowodowa zmierzająca do wykazania, iż zachodzą przesłanki pozytywne dla uwzględnienia wniosku, spoczywa na wnioskodawcy.

Udzielenie stronie prawa pomocy w postępowaniu przed sądem administracyjnym jest więc formą jej dofinansowania z budżetu państwa i przez to powinno się sprowadzać do wypadków, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe. Kluczową zaś rolę dla oceny możliwości płatniczych skarżącego ma fakt, iż zasadność wniosku o przyznanie prawa pomocy powinna być rozpatrywana w dwóch aspektach - z uwzględnieniem z jednej strony wysokości obciążeń finansowych, jakie strona musi ponieść w konkretnym postępowaniu, z drugiej strony jej możliwości finansowych.

Strona 1/2