Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Monika Rudzka po rozpoznaniu w dniu 9 października 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. G. o zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi Z. G. na postanowienie Wojewody [...] z dnia 31 lipca 2014 r. Nr: [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania p o s t a n a w i a zwolnić skarżącą od kosztów sądowych
Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wpłynął wniosek Z. G. o przyznanie prawa pomocy obejmującego zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie skargi na postanowienie Wojewody z dnia 31 lipca 2014 roku w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.
We wniosku skarżąca oświadczyła, że prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe. Jej miesięczny dochód z emerytury wynosi 1.044 zł. Z. G. nie dysponuje żadnym majątkiem, nie posiada oszczędności, ani cennych przedmiotów o wartości powyżej 3.000 euro.
Uzasadniając wniosek o przyznanie prawa pomocy strona podniosła, iż nie posiada środków na pokrycie kosztów sądowych. Jej miesięczne wydatki przedstawiają się następująco: raty w bankach 182 zł, energia elektryczna 45 zł, gaz 60 zł, dodatkowo kwartalnie woda 44 zł, wywóz śmieci 45 zł, podatek 35 zł oraz opał ok. 1.400 zł rocznie. Na lekarstwa skarżąca wydaje kwotę ok. 150 zł miesięcznie. Pozostałe środki, czyli ok. 350-400 zł miesięcznie przeznaczane są na wyżywienie i środki higieniczne.
Mając powyższe na uwadze, zważono, co następuje:
Zwolnienie od kosztów sądowych stanowi odstępstwo od generalnej zasady wyrażonej w art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej: p.p.s.a.), zgodnie z którą strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Zatem instytucja prawa pomocy winna być stosowana jedynie w przypadkach wyjątkowych, gdy wnioskodawca nie posiada żadnych lub wystarczających możliwości sfinansowania kosztów postępowania.
Zgodnie z art. 246 § 1 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym przysługuje osobie fizycznej, która wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Prawo pomocy w zakresie częściowym, którego przyznania domaga się skarżąca, obejmuje m. in. zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków (art. 245 § 3 p.p.s.a.). Udzielenie stronie prawa pomocy w postępowaniu przed sądami administracyjnymi jest formą dofinansowania z budżetu państwa i przez to powinno sprowadzać się do wypadków, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu jest rzeczywiście obiektywnie niemożliwe.
W ocenie orzekającego w przedmiotowej sprawie Z. G. uwiarygodniła, że nie posiada dostatecznych środków na pokrycie kosztów sądowych w zainicjowanym postępowaniu. Jedynym źródłem utrzymania skarżącej jest świadczenie emerytalne w wysokości 1.044 zł miesięcznie. Są to dochody na tyle niskie, że w całości przeznaczane są na pokrycie kosztów jej bieżącej egzystencji. Skarżąca nie dysponuje przy tym oszczędnościami, ani przedmiotami wartościowymi, które mogłyby zostać spieniężone. W takiej sytuacji wygospodarowanie nawet niewielkich kwot na opłaty sądowe jest bardzo utrudnione.
Przedstawiona sytuacja materialna pozwala na stwierdzenie, że skarżąca spełnia przesłanki przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych. Z tych względów orzeczono jak w sentencji postanowienia na podstawie art. 245 § 3, art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 p.p.s.a.