W przedmiotowej sprawie wnioskodawca wniósł o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym poprzez zwolnienie od ponoszenia kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu.
Rozpatrując na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a. wniosek o przyznanie prawa pomocy referendarz zważył co następuje:
Zgodnie zaś z treścią art. 246 § 1 pkt 1 cyt. ustawy przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Należy zwrócić uwagę czym jest instytucja prawa pomocy. Prawo pomocy to inaczej prawo ubogich. Instytucja ta ma charakter wyjątkowy co oznacza, że może być stosowana tylko w przypadku osób charakteryzujących się trudną sytuacją materialną ( do takich osób zalicza się bezrobotnych, osoby pozbawione środków do życia), bądź gdy środki te są bardzo ograniczone i zaspakajają tylko niezbędne potrzeby egzystencjonalne ( vide postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 października 2005 r. I GZ 107/05, niepubl.). Z kolei przez uszczerbek dla siebie, bądź rodziny należy rozumieć zachwianie sytuacji materialnej i bytowej strony w taki sposób, iż nie jest ona w stanie zapewnić sobie minimum warunków socjalnych ( vide postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 marca 2005 r. sygn. akt FZ 794/04, niepubl.).
W przedmiotowej sprawie po dokonaniu analizy informacji wynikających z oświadczeń wnioskodawcy jak i przekazanych przez niego dokumentów, referendarz sądowy uznał, iż nie zachodzą szczególne okoliczności, określone w art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. pozwalające na skuteczne ubieganie o przyznanie prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
Wnioskodawca wykazał, iż osiąga w miesiącu stały dochód w postaci świadczenia rentowego w wysokości 758,31 zł netto. Wykazane miesięczne obciążenia z tytułu opłata za mieszkanie tj. czynsz i media wynosi 474,82 zł. Pozostaje do zagospodarowania kwota 283,49 zł. Kwota ta starczyć ma wnioskodawcy na zakup żywności, środków czystości, leków w razie potrzeby i innych nieprzewidzianych wydatków. Jak wynika z oświadczenia wnioskodawca nie korzysta on z pomocy opieki społecznej ani też dofinansowania do opłat czynszu ze strony gminy. Mając na względzie przedstawioną sytuację finansową wnioskodawcy oczywistym wydaje się, iż mógłby on w celu poprawienia swojej sytuacji finansowej skorzystać z możliwości pozyskania dodatkowego dochodu w postaci czynszu najmu ze stanowiących jego własność trzech boksów garażowych. Tego typu miejsca parkingowe cieszą się dużym popytem i nie byłoby żadnego problemu w znalezieniu potencjalnych najemców. Szczególnie, iż nieruchomości te położone są na obszarze miasta gdzie obowiązuje strefa parkowania. Dawałoby to wnioskodawcy w miesiącu zysk rzędu 900 zł.
Tymczasem wnioskodawca twierdzi, że garaży nie wynajmuje i nie czerpie z tego tytułu żadnego zysku.
Orzekający nie dał wiary tym wyjaśnieniom. Nawet gdyby przyjąć, że wnioskodawca istotnie nie wynajmuje garaży to świadomie wyzbywa się możliwości uzyskania stałego dochodu, z sobie tylko znanych względów.
Takie działanie nie może zostać sankcjonowane na płaszczyźnie rozważań dotyczących przesłanek przyznania prawa pomocy. Trudno bowiem oczekiwać od podatników, iż będą finansować osoby, które świadomie wyzbywają się możliwości uzyskania dochodu ze sprzedaży bądź najmu i oczekują, że będą traktowane na równi z osobami bezrobotnymi, pobawionymi środków do życia, sierotami.
Reasumując należy podkreślić, iż udzielenie stronie prawa pomocy dotyczy wyłącznie osób na tyle ubogich, iż ich rzeczywiste zdolności płatnicze uniemożliwiają wywiązanie się z obowiązku partycypowania w kosztach postępowania sądowo - administracyjnego. Udzielenie stronie prawa pomocy w postępowaniu przed sądem administracyjnym jest formą jej dofinansowania z budżetu państwa i przez to, sprowadzać się powinno do przypadków, w których zdobycie środków na sfinansowanie jej udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście obiektywnie niemożliwe. Dlatego może być stosowane tylko w tych przypadkach, gdy istnieją uzasadnione powody do przerzucenia ciężaru dotyczącego danej osoby na współobywateli. Z ich bowiem środków pieniężnych pochodzą dochody budżetu państwa, z którego pokrywane są koszty postępowania sądowego w razie zwalniania strony od obowiązku ich ponoszenia.
Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art. 243 § 1, art. 246 § 1 pkt 1 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ).