Kraków, dnia 10 lutego 2012r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Rynczak po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2012r. na posiedzeniu niejawnym skargi A.O. na nienaprawienie drogi gminnej położonej na działce nr [...] i nr [...] w miejscowości Ł. postanawia: odrzucić skargę.
W niniejszej sprawie A.O. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na działanie Rady Miejskiej w T. , polegające na nieudzieleniu wyjaśnienia w sprawie zajętego przez organ stanowiska, a także braku pouczenia o treści art. 239 k.p.a. w sprawie nienaprawienia drogi gminnej położonej na działce nr [...] i nr [...] w miejscowości Ł.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.
Z przedstawionej przez Burmistrza T. odpowiedzi na skargę, a także z przesłanych akt administracyjnych wynika, że pisma składane przez skarżącego A.O. do organów administracyjnych były de facto skargą złożoną w trybie skargowo-wnioskowym, na podstawie przepisów działu VIII kodeksu postępowania administracyjnego, o którym mowa w art. 227 k.p.a. Zgodnie z tym przepisem przedmiotem skargi może być w szczególności zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw. Odpowiedzi organów, w tym uchwała komisji rewizyjna Rady Miejskiej w T. z dnia 27 lipca 2011r. oraz uchwała Rady Miejskiej w T. z dnia 29 lipca 2011r. zostały udzielone w trybie art. 229 pkt 3 k.p.a.
Sposób załatwienia powyższej skargi nie podlega kontroli sądowej, ponieważ nie mieści się w żadnej z kategorii wyliczonych w art. 3 § 2 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) zwanej dalej p.p.s.a. Na takim stanowisku stanął również Naczelny Sąd Administracyjny m. in. w postanowieniu z dnia 23 lipca 2001 r. sygn. akt II SAB 213/00 (LEX nr 54555), które zachowuje aktualność mimo zmiany stanu prawnego.
Skoro więc sprawa objęta skargą nie mieści się w ustalonym przepisami zakresie kontroli sądowoadministracyjnej, skargę należało odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. i orzec jak w sentencji.